Centenario de María Casares

Cumio do existencialismo francés co que María Casares comeza a ser considerada unha grande estrela, cousa que non impediu que centrase a súa carreira no teatro, a súa verdadeira paixón. De feito, un par de anos despois de Orfeo, conseguiu ser a primeira actriz en actuar na prestixiosa Comedie-Française, sen esquecer, claro, que Casares xa levaba ás costas unha bagaxe maxestática interpretando sobre as táboas obras de Dostoievski, Valle-Inclán, Ibsen, Lorca e, por suposto, Albert Camus. Orfeo (Orphée) / Jean Cocteau / Francia / 1950 / 112 min. Cocteau moderniza o coñecido mito grego de Orfeo, un cantante que podía controlar as bestas coa súa música, pero tan ensimesmado na súa arte que descoidou a súa muller, Eurídice, que morreu. Orfeo descende aos infernos para rescatala, coa única condición de non poder mirala nunca máis... pero mira. Tras os magníficos títulos de crédito, debuxados por Cocteau, presenta Orfeo nun bar de xente bohemia onde presencia o atropelo, por dous estraños motoristas, dun famoso poeta mentres o acompañaba unha misteriosa princesa, interpretada por María Casares. Orfeo vese envolto nunha intriga que se vai desvelando de maneira gradual conseguindo unha suspensión da incredulidade impecábel. Atención aos efectos visuais e ao xogo de espellos: unha clase maxistral de “non teño orzamento, e que?”. O ambiente poético e fantástico mesturando surrealismo con mitos clásicos en época contemporánea acabou influenciando varias xeracións de artistas a todos os niveis e disciplinas: Neil Gaiman para a súa famosa novela gráfica Sandman, agora convertida en serie; a trama e as “frases” de Lemmy contra Alphaville, de Godard; ou os motoristas do famoso vídeo-clip “Take on me”, da banda pop A-ha. Os motoristas son, en realidade, axudantes da princesa, a mesmísima personificación da Morte. Si, María Casares interpreta a Morte como ningunha mortal o fixera antes... nin despois. Cocteau sabíao, por iso concibiu o rol, única e exclusivamente, para ser interpretado pola actriz coruñesa. Casares enmarca un dos roles máis completos e ricos en matices da súa lacónica carreira cinematográfica. Enigmática, elegante, severa e sistemática no seu traballo, pero tamén sensíbel, de mirada felina e moi humana na procura do amor. Un amor idealizado, romántico e obsesivo que lle é negado por leis do inframundo ás que non se resigna acatar, aínda chegar ás últimas consecuencias, nun final, quizais, demasiado conformista e aburguesado, pero que non embaza a obra mestra coa que María Casares comezou ser considerada unha grande estrela.