Borat volve a Ianquilandia

Despois da súa primeira visita a Ianquilandia, hai 14 anos, Borat caeu en desgraza no seu país natal: Kazhakhstán. Foi repudiado, humillado e condenado a un campo de traballo. Borat Subsequent Moviefilm / Jason Woliner / EUA / 2020 / 124 minutos Pero agora o goberno casaco precísao para levar un agasallo ao vicepresidente Mike Pence e así gañar os favores da Administración Trump. Cando Borat chega aos Estados Unidos de América, en troques do presente aparece a súa filla. Antes de desistir do plan ten unha xenial idea: lograr que contraia matrimonio con Pence. Un dos maiores acertos das andanzas de Borat radica en que non sabemos canto ten de parodia e canto de veracidade; non a respecto do reporteiro bigotudo, senón coas persoas que vai topando por Ianquilandia adiante. Os encontros máis notábeis son os que mantén con Mike Pence ou, mellor dito, "Michael Penis", como lle di a berros cando consegue entrar disfrazado de Donald Trump no medio dun discurso nunha conferencia republicana. Hilarante. O segundo grande encontro é con Rudy Giuliani, ex alcalde de Nova York e avogado de Trump. Ver para crer. Só dicir que Giuliani tivo que dar explicacións nas redes sociais para aclarar que o que pasou "non é o que parece". Durante toda a metraxe vai sementando esa dúbida de se o que pasa é real ou dramatizado. Hai partes evidentes de dramatización e escenas reais claras, mais outras son tan extravagantes que custa un pouco crer que non son dramatizadas. Pero o certo é que non o son... ou si? Sacha Baron Cohen reserva o humor máis elevado, mesmo sublime, para o inicio e o final. Os títulos de crédito son deses que apetece pór en pausa para velos en todo o esplendor; e o desenlace conecta con outra gran personaxe de Europa do Leste: Kaiser Soze (até aquí podo ler). De feito, sen ese clímax non pasaría de interesante. Entremedias tira de humor toleirán, de trazo groso, grotesco, cínico, atrevido, premeditadamente parvo, incómodo e até ferinte. Mais baixo a aparencia de comedia disparatada e chusca en modo falso-documental protagonizado por un reporteiro sucio, fascista, misóxino, homófobo e racista, agóchanse toneladas de fina ironía e humor intelixente tan crítico cos EUA, ou máis, que calquera documental de Michael Moore.