Auga e aceite

Segunda longa de Juho Kuosmanen consolidando as expectativas xeradas no seu extraordinario debut: O día máis feliz na vida de Olli Mäki, premio a mellor filme en Cannes (Un Certain Regard). Repite en Cannes con Compartimento nº6, e desta volta, ascendendo de categoría co Gran Premio do Xurado. Compartimento Nº 6 (Hytti nro 6) / Juho Kuosmanen / Finlandia-Alemaña-Estonia-Rusia / 2021 / 107 min Adaptación da novela homónima de Rosa Liksom, Premio Finlandia en 2011, centrada en Laura, unha universitaria finesa que estuda Arqueoloxía en Moscova e decide coller un tren até Múrmansk para ir ver uns famosos petróglifos. Durante os días de traxecto debe compartir camarote con Ljoha, un mozo borrachón que non lle deixa pegar ollo. A viaxe comeza con mal pé, e non ten visos de mellorar. Road movie ferroviaria arredor de dúas personalidades contrapostas de afinidades improbábeis. Auga e aceite. Ela: intelixente, decidida, culta. El: alcohólico, infantil, bruto. Laura non atura Ljoha. Odio a primeira vista. Mais, como di o refrán: o roce fai o cariño. Aínda que non queira, durante a viaxe vai ter tempo abondo de coñecer o seu compañeiro de compartimento e decatarse que non é tan mal tipo como aparenta. Si, é moi pesado, bastante vulgar e chéiranlle os pés, pero baixo esa fachada de tipo duro hai agochado un gran corazón e moita fraxilidade. A acción, por sorte, está ambientada a finais dos 80. Cancións e aparatos electrónicos, como walkmans, videocámaras e, sobre todo, a ausencia de móbiles, sitúan a acción sen necesidade de precisar o momento exacto cun decepcionante texto en pantalla. E digo 'por sorte' pois esta simpática historia chea de empatía, amizade e romanticismo sería case imposíbel de ambientar a tempos actuais debido, precisamente, aos móbiles e a falta deses tempos mortos tan necesarios para que a parella protagonista se coñeza. Na realización, Kuosmanen opta maioritariamente por planos curtos e primeiros planos co gallo de mostrar o constante sentir e a evolución dos protagonistas. O estilo nace da obriga de rodar en interiores estreitos de trens rusos, o cal permite fuxir da sombra alongada, e inevitábel, do seu compatriota Aki Kaurismäki. Ademais centra así a atención na parella protagonistas -fantásticos Seidi Haarla e Yuriy Borisov-, que sosteñen todo o filme cunhas interpretacións cheas de autenticidade. Borisov acabou levando o premio a mellor actor na Seminci de Valladolid, e ambos obtiveron nomeación nos Premios do Cinema Europeo. Malia ter estrutura de drama xeracional, consegue deixar mellor sabor de boca que calquera das chamadas feel good movies.