Ás portas do Óscar

Emigrou a París para traballar nos estudios franceses de Disney, o cal lle permitiu dar o salto aos estudios dos Estados Unidos de América, onde traballou no departamento de animación de filmes como O corcovado de Notre Dame, Hércules ou Tarzán. Unha década despois xa creaba a franquía de Gru, o meu vilán favorito para Universal, deseñaba as personaxes do filme Río para Blue Sky Studios ou a Warner adaptaba un libro seu en Smallfoot. Os estudios pelexábanse, e peléxanse, pola súa versatilidade, e Netflix, que non ía ser menos, adquiriu cando tivo ocasión os dereitos de Klaus. Klaus | Reino Unido-España 2019 | Sergio Pablos A historia, escrita por Pablos, conta a orixe de Santa Claus desde unha perspectiva "racional", desmitificando o mito, ou mitificándoo aínda máis, segundo se mire... Pero non se alarmen pais e nais (que non se pasaron ao Apalpador) e desexan que as crianzas sigan a ter ilusión e un motivo para portarse ben durante todo o ano, pois o filme tamén dá razóns de peso para que se poida seguir crendo en Santa Claus tal e como se coñece até o de agora: bochudo, barbudo e de vermello. O fío condutor descansa en Jesper, un aspirante a carteiro vago e consentido. O seu primeiro destino vai ser Smeerensburg, unha remota illa lapona do Círculo Polar Ártico. O recibimento non é amábel precisamente: as dúas familias que habitan a illa levan lustros enfrontadas nunha liorta sen fin e, claro, ninguén envía cartas. Jesper non só deberá adaptarse a vivir sen luxos, senón que tamén terá que idear un plan para conseguir que a xente volva remitir cartas para poder fuxir de tan inhóspito lugar. E até aquí podo ler. Klaus é un filme en 2D feito á man, ao método tradicional, pero ten a particularidade de utilizar elementos CGI e unha iluminación de luz volumétrica que lle dá un aspecto e unha sensación de estar feito en 3D, cando non é así. Unha revolucionaria mestura de arte e tecnoloxía que creará escola e pola que quedou ás portas do Óscar, mais si foi recoñecido cun BAFTA a Mellor Filme de Animación e, o que é mellor, sete premios Annie, os chamados "Óscars da animación", os máis prestixiosos na categoría. Humor negro, tétrica por momentos, profunda, poética e moi simpática. Tanto a animación como a historia están a un grandísimo nivel, facendo que sexa atractiva tanto para un público adulto como infantil. Como curiosidade, engadir que na dobraxe castelá (porque galega aínda non hai en Netflix) conta coa voz de Luís Tosar.