Akira... ou a cólera de Deus

Akira foi un fito na súa época... e continúa séndoo. Non foi o primeiro anime cyberpunk, pero si que destaca por ser o primeiro anime cyberpunk "realista". Akira / Katsuhiro Ōtomo / Xapón / 1988 / 124 min. Os anos non pasaron por ela. Case non perdeu un ápice de calidade artística ou técnica. O nivel de detalle, aínda hoxe, segue a ser asombroso, así que o do 4K antóllase máis ben unha estratexia de márketing pensada para atraer aquelas persoas que non coñecen o filme. Ben feito, por certo. A historia sitúase en 2019 en Neo-Tokio, 31 anos despois da Terceira Guerra Mundial. A urbe está baixo o control dun Estado policial e a ameaza constante dun atentado terrorista dos grupos revolucionarios. Nunha carreira entre dúas bandas moteiras interceptada pola policía, Tetsuo sofre un brutal accidente contra un estraño neno con aspecto de vello que sae ileso. O Goberno, facéndose pasar por sanitarios, levan Tetsuo para facerlle probas, pois o neno-vello forma parte dun experimento militar na procura da "arma definitiva". Kaneda, o xefe da banda moteira e mellor amigo de Tetsuo, tratará de liberalo xunto aos seus camaradas e unha facción dun grupo rebelde. Un dos piares básicos da película é a banda sonora de Shoji Yamashiro. Unha peza musical irrepetíbel de corte atemporal, experimental e atonal con reminiscencias tradicionais niponas que foi amplamente plaxiada posteriormente –ou homenaxeada, mellor dito– en multitude de filmes que quixeron transmitir un toque oriental moderno. Akira non é ninguén en particular. De feito non é o rapaz da chupa vermella, aínda que o pareza polos cartaces. Akira é un mito. Unha lenda. Un concepto. Un ser incorpóreo que virá para salvar o mundo. Unha enerxía inesgotábel ligada a tres crianzas con poderes extrasensoriais e telekinésicos que, por accidente, atopa en Tetsuo un hóspede que absorbe esa forza sen control ningún até o punto de convertelo nun deus. A medida que avanza a trama, as reflexións filosófico-teolóxicas fanse cada vez máis evidentes. Dun simple enredo de motoristas con deixes a Salvaxe, Rebelde sen causa ou West side Story a cousa vaise complicando con homenaxes a Metropolis, Blade Runner ou Star Wars e subtramas que conectan con Z de Costa-Gavras ou a hiperviolencia de A laranxa mecánica, até rematar nun clímax emocional de loita entre o ser humano (Kaneda) contra Deus (Tetsuo) con desenlace moi semellante á de 2001: Odisea do espazo, aí é nada. Imprescindíbel.