Adaptación hollywoodense de 'O descoñecido'

A curiosidade puido máis que a razón. Sabía de antemán que a versión hollywoodense de O descoñecido, de Ángel de la Torre, ía ser unha decepción... aínda así, dábame certo morbo ver a Liam Neeson encarnando a Luís Tosar e tamén tiña certa esperanza en que Nimród Antal volvese pola senda de Kontroll, un dos meus filmes húngaros preferidos do século XXI, pois, tras una racha para esquecer, semellaba recuperar a man ao dirixir dous dos mellores episodios da última tempada de Stranger Things. Equivoqueime. Retribution é o terceiro remake estranxeiro do top dos thrillers de acción da produtora Vaca Films. En 2018 estreouse a versión alemá, titulada Número descoñecido, e en 2021 a adaptación coreana Balsinjehan (Hard Hit). Curioso que na norteamericana decidiran tamén adaptar a acción ás rúas de Berlín en troques de facelas nos EUA. O filme é practicamente igual ao guión orixinal de Alberto Marini. Un banqueiro atarefado vive felizmente casado e con dous fillos. Un día tócalle levar os fillos ao colexio pero unha chamada con número descoñecido advírtelle que leva unha bomba debaixo do asento e que, se non fai o que di, fará estoupar a bomba. Si hai lixeiras variantes, e aviso que a partir de agora vai haber unha chea de spoilers porque, como adoito dicir: “O número de spoilers nunha crítica é inversamente proporcional á calidade do filme”. Ben... as diferenzas con O descoñecido son poucas pero relevantes, e non para ben precisamente. Retribution comeza cunha explosión, é dicir, “o descoñecido” xa está facendo das súas antes de meterse co bo de Liam. Converten o fillo nun adolescente en troques do neno pequeno e meten, con calzador, unha subtrama cunha noiva que, casualmente, ten moto e viste de negro, ideal para usala nun determinado momento como pista falsa para xerar intriga. E iso fan, pero dunha maneira bastante chapuceira. Por último, e non menos importante, baleira de todo o contido crítico que si tiña o guión de Marini. O tema da bomba xa non consiste nun acto de vinganza contra as malas prácticas das entidades financeiras, personificadas en Tosar, agora todo xira entorno unha mera escusa para sacarlle os cartos ao prota, convertendo o filme nunha sorte de Xungla de cristal 3 en modo peli de tarde e todo dentro dun coche. E non pode ser que elixiran Matthew Modine (coas mesmas pintas que en Stranger Things) como “engado” para facernos crer que é dos bos, para logo descubrir que en realidade é Javier Gutiérrez. Non fagan coma min. Que non lles pique a curiosidade.