Actos e consecuencias

O escritor William Lindsay Gresham estaba afiliado ao partido comunista pouco antes de enrolarse co bando republicano na Guerra Civil española. Alí escoitou varios relatos que marcaron toda a súa obra. Un dos doutores contaba como o alcoholismo o levou a traballar nunha atracción de feira pola que a xente pagaba por ver como gateaba a catro patas sobre o seu propio excremento ou mordía cabezas de polos vivos, entre outras accións degradantes. Este relato en concreto inspirou a máis famosa das súas novelas: Nightmare Alley, levada ao cinema un ano despois da súa publicación no filme homónimo de 1947 protagonizado por Tyrone Power e Joan Blondell. A canella das almas perdidas (Nightmare Alley) / Guillermo del Toro / EUA-México-Canadá / 2021 / 150 min. A parella formada por Guillermo del Toro e Kim Morgan non escribe un remake daquela, senón que adaptan a novela directamente. Malia ser unha historia escura chea de misterio, o director mexicano cínguese á trama prescindindo de calquera elemento fantasmagórico ou fantástico e así poder centrarse na prestidixitación, no engano, poñendo as cartas sobre a mesa desde o principio. Non por iso prescinde de efectos especiais, que os hai e, como sempre, están a un altísimo nivel, pero en A canella das almas perdidas xogan ao servizo da trama. A cousa vai dun buscavidas (Bradley Cooper) cun pasado turbio que cae nunha feira ambulante pouco antes do estalido da II Guerra Mundial. Alí sente unha fascinación inmediata por unha moza (Rooney Mara) que desencadea a atracción eléctrica de Tesla. Mentres lle fai as beiras, aprende os trucos e segredos para ser un mentalista infalíbel. Cando pensa que ten o espectáculo mental dominado, o buscavidas promételle o ouro e o mouro á moza e foxen da feira. Até aquí o primeiro acto. O segundo e terceiro corresponden ao auxe e caída aos infernos do protagonista. Unha historia perturbadora e emocionante ao mesmo tempo, non apuntalada sobre os xiros de guión, senón sobre as consecuencias dos actos. Isto impregna dun aire clásico que encaixa á perfección coa época na que se desenvolve a historia. Nos últimos anos semella case imprescindíbel que nos estean sorprendendo cada cinco minutos, mais del Toro prefire poñer o foco en como se vai fraguando o descenso ao máis escuro da alma humana. Filme de autor con aroma a cine clásico, brillante no estilo e cun elenco impresionante no que tamén destaca o deseño de produción, o vestiario e os decorados, xunto coa dirección de fotografía de Dan Laustsen, xa indicado ao Oscar por A forma da auga e habitual na filmografía de Guillermo del Toro. Atención á secuencia final.