A cor do terror

Nos últimos anos o xénero do terror semella ser o seu punto forte con achegas tan interesantes e potentes como Mom and Dad ou Mandy. De feito, os produtores desta última (entre os que figura Elijah Wood) volven contar co sobriño de Coppola para a enésima adaptación do relato de ciencia-ficción homónimo de H.P. Lovecraft que, ademais, logra recuperar a Richard Stanley, cineasta moi activo na década dos 90, pero apartado do xénero desde 1996, cando codirixiu A illa do Dr. Moreau xunto a John Frankenheimer. Color out of space / 2019 / Portugal-Malaisia-EUA / Richard Stanley /111 minutos O guión, escrito por Scarlett Amaris e o propio Stanley, sitúa unha parella de mediana idade que se traslada a vivir ao campo cos seus tres fillos, dous adolescentes e un cativo. Sen tempo aínda para adaptarse aos cambios que supón vivir no medio da nada, un pequeno meteorito cae preto da casa. Non imaxinan que no interior transporta unha estraña forma de vida que afectará, e moito, ao contexto até converter o lugar nun auténtico pesadelo. Unha achega de ciencia-ficción/terror con ecos de grandes filmes como Invasores de Marte (William C. Menzies, 1953), A cousa (John Carpenter, 1982), Society (Brian Yuzna, 1989), Aniquilación (Alex Garland, 2018) ou O resplandor (Stanley Kubrick, 1980). Para facer máis auga na boca, conta cun ton dos 80 no narrativo (que non nostálxico) así como un acabado visual no que predominan os efectos visuais tradicionais fronte ao CGI, que habelo haino, pero a breve homenaxe ao gran Ray Harryhausen é ouro puro. Malia haber algunhas notas de humor e autoparodia (a conto, sobre todo, de Nicolas Cage e o seu peiteado), o filme é netamente dramático e serio na presentación e construción das personaxes como antesala para ir creando unha atmosfera que se vai facendo máis e máis terrorífica a medida que avanza a trama. Faino sen présa. Aos poucos. Sen precipitarse. Evitando por completo caer nos manidos sustos musicais ou clixés. Un terror en estado puro e sen estridencias que vai impregnándoo todo até xear o sangue, para o cal debemos agardar até o último cuarto do filme para poder gozalo (ou sufrilo) en todo o seu esplendor. Unha película altamente recomendábel, non tanto para quen siga os pasos de Nicolas Cage, mais si para amantes do xénero que gosten de non ser tratados como parvos aos que hai que explicar todo.