Seoane e a modernidade porteña

A mostra da Fundación Luís Seoane Modernidades diverxentes. Seoane, Ver y Estimar é froito dun rigoroso traballo de investigación do comisario Pablo García Martínez, que se centra na relación de Luís Seoane coa revista Ver y estimar e co seu director, o crítico Jorge Romero Brest, no Bos Aires de finais da década dos corenta e primeiros cincuenta. A revista Ver y estimar (1948- 1955) respondía a unha sensibilidade nova no contexto porteño e internacional, ligada á situación da posguerra. O seu director, que procedía como Seoane do antifascismo cultural hexemónico nos anos anteriores ao final da Segunda Guerra Mundial, vai defender desde esta nova publicación unha modernidade cosmopolita que apoia a abstracción, asociada no seu discurso a valores de universalidade; co ollar posto no Nova York do expresionismo abstracto e confrontada co nacionalismo peronista. Modernidades diverxentes. Seoane, Ver y Estimar / Comisariada por Pablo García Martínez / Fundación Luís Seoane / A Coruña / Até 4 abril de 2021 A publicación, que dedica unha importante atención ás exposicións de Seoane desa altura e ao seu inicial muralismo, a pesar de apreciar os valores da súa plástica, non deixa de percibir nel un pouso romántico que estaría ligado á súa fidelidade figurativa e á ligazón temática coa memoria cultural galega, aspectos que son valorados criticamente. Cómpre lembrarmos que estes son os anos en que Seoane vai avanzar máis decididamente na construción do seu estilo pictórico, sen renunciar a un contido figurativo de raíz humanística -o máis cuestionado nas críticas de Ver y estimar- e de compromiso político. Como as obras presentes na mostra amosan, este proxecto discursivo e plástico tamén o fai Seoane desde a estreita ligazón co universal, aínda que de maneira “diverxente”, a respecto dos modelos do abstraccionismo porteños. Nel a influencia das vangardas históricas é fundamental, aspecto que resalta de forma particular na obra destes anos. Nos seus óleos asistimos á evolución do seu estilo cara a un maior sintetismo, con figuras hieráticas que se reducen a esquemas figurativos, de contido simbólico e con formas organizadas en planos con cores contrapostas, de enorme poder de suxestión. Aspectos que son tamén manifestos nas súas paisaxes e nas naturezas mortas, obras máis valoradas polas críticas da revista Ver y estimar polo proceso depurativo ao que o pintor somete o seu estilo, que na natureza morta adopta unha sintética claridade formal e que propende cara a un cromatismo tamén estrito e simplificado que potencialmente podería levar á abstracción.