Desde a primordialidade do corpo. A obra de Andrea Costas no Marco

A artista galega Andrea Costas (Vigo, 1978) achégase, no seu proxecto Desapego, á experiencia da maternidade desde unha perspectiva fortemente autorreferenciada por medio de imaxes en diferentes formatos (fotografías, videos e instalacións). Desde o punto de vista conceptual, a obra de Andrea Costas ten unha forte vontade de discurso, de carga semántica. Parte da estrita intimidade do eu e actúa entrelazando os temas, as vivencias da autora (xestación, aleitamento, crise de coidados) conseguindo daquela modular o sentimento coas pulsións, desenvolvidas por medio de estratexias performativas e visuais orientadas á concreción plástica da obra. Deste xeito consegue transmitir unha sensación que subxace detrás, no fondo da comunicación discursiva da obra, con ese continuo proceso de separación ao que fai referencia o título de Desapego. Andrea Costas demostra que a arte sempre ten un compoñente de pulsión e con temas como os presentes na exposición viguesa este aspecto fica aínda moito máis salientado, co corpo e o eu cun protagonismo singular, como preocupación relevante, entendida desde toda a súa pluralidade, mais especialmente como fonte de reflexión sobre os diferentes roles e comportamentos, desde o máis cotián ao máis transcendente. Para entendermos a xenealoxía deste tipo de prácticas, tan frecuentes no noso presente, é preciso destacar que o corpo é unha idea absolutamente problemática, unha categoría histórica, petrificada na imaxinación e que, en calquera caso, debemos descifrar no interior dunha cultura particular e nunha temporalidade concreta, definindo as funcións que asume e as formas que adopta dentro desa cultura. Este tipo de estratexias de análise, na arte actual, parten da centalidade do corporal. O corpo, para alén de entendelo como algo dado "primordialmente", cómpre entendelo como obxecto e como fulcro -meta e relevo, de utilizarmos a linguaxe do filósofo Michel Foucault- das forzas históricas; é dicir, debemos entendelo como algo codificado culturalmente, mesmo como algo producido culturalmente nos agochos máis fondos da súa "primordialidade". Andrea Costas semella concibir a creación desde eses agochos máis íntimos, e exprésao nunha linguaxe plástica e reflexiva, desenvolvida e patentizada na totalidade íntegra da súa persoa. Consegue así reter o que se di a si mesma no más fondo da súa intimidade mais que precisa e adquire todo o seu sentido como imaxe con vontade de comunicación.