As paisaxes do primeiro Laxeiro

A Fundación Laxeiro, cumprindo cun exemplar labor de investigación, presenta unha exposición na cal, por primeira vez, se poden contemplar sete obras sobre papel de Laxeiro datadas a finais dos anos vinte e inicios dos trinta, un momento inmediatamente posterior ao regreso do futuro artista da Habana, cando o adolescente retorna ao seu Lalín natal con clara vontade de se converter en pintor. É un conxunto de obras que coincide temporalmente coas súas primeiras colaboracións na prensa galega, en concreto nos xornais vigueses Faro de Vigo e El Pueblo Gallego, nos anos 1928, 1929 e 1930. Laxeiro, paisaxes de adolescencia entendemos que é unha achega de investigación e catalogación de primeira orde, xa que nunca antes foran vistos estes interesantes traballos de Laxeiro, pouco comúns tamén ao se trataren de paisaxes, xénero que o artista cultivaría de raro en raro ao longo da súa larga traxectoria. Cando Laxeiro realiza estas obras ten apenas entre dezaoito e vinte e dous anos. Estamos, pois, perante a auténtica prehistoria do pintor, que principia a súa aprendizaxe artística enxergando as paisaxes da comarca do Deza, escolmando encadramentos na contorna natal e dando os primeiros pasos na aprendizaxe do oficio de pintor, formalmente aínda lonxe do que sería o seu característico estilo desde os anos trinta, ligado ao Movemento Renovador da Arte Galega e á figuración da estética do granito, que axiña faría del unha referencia imprescindíbel na modernización da pintura galega no período republicano. Laxeiro, con dimensións e acabamentos diversos, tenta nestas obras sobre papel copiar do xeito máis obxectivo posíbel para verificar e comprender os aspectos esenciais do mundo que o rodea e é obxecto da súa atención. Ao mesmo tempo, tamén vai conformando o que o escritor John Berger chamaba, falando do debuxo, "unha experiencia visual", e por medio dela conforma un elemento construtivo da súa personalidade. O resultado, como en calquera artista dono dun ollar persoal, aínda está lonxe da mestría que vai adquirir pouco tempo despois, mais revela o interese pola futura estrutura do cadro. Non debemos esquecer que o Laxeiro destes traballos é un mozo aínda na procura dunha linguaxe propia no mundo da pintura, no momento construtivo do seu estilo. Estes ensaios son, pois, testemuños do artista en formación que con eles pretende penetrar no mundo real e comprendelo mellor, un exercicio que se converteu en esencial en Laxeiro desde os seus tempos xuvenís.