Os obxectos cargados de sentido de Enrique Conde

No senlleiro espazo do Pazo de Torrado de Cambados -consolidado polo traballo de José Vaamonde-, o escultor Enrique Conde expón as súas Construcións en madeira e crea unha auténtica instalación entre o matérico e o aéreo, por medio da que establece unha relación de cada peza e da totalidade co ámbito espacial e expositivo. Deste xeito, consegue ofrecer un conxunto de obras que dialogan e tamén modulan e alteran aspectos da herdanza da vangarda, con De Stijl e o construtivismo soviético como puntos referenciais, aos que acrecenta unha sutileza, nos seus requintados acabados, froito dunha técnica artesanal, de carpinteiro, que fai que o material básico -madeira- ofreza as súas virtudes naturais. Construcións en madeira / Enrique Conde / Pazo de Torrado, Sala de Exposicións, Cambados / Até o 30 de outubro A escultura de Enrique Conde chama a atención, a primeira vista, pola materialidade depurada, mais sempre estas formas están rexidas na súa concreción por unha vontade e unha análise conceptual, un fenómeno que se vai perfilando de maneira cada vez máis evidente a medida que un enxerga o conxunto de obras. Sitúase, pois, o artista no ronsel dunha tradición da modernidade, a que fixo do desenvolvemento da arquitectura e a escultura moderna, en boa medida, a historia dunha utopía construtiva e en moitos casos tamén dunha utopía social, mais tamén desde unha actitude que se liga ao popular polo seu respecto ao traballo artesanal. Podemos percibir como o artista conecta con moitos aspectos do desenvolvemento da arte internacional das últimas décadas, pero sen ningunha concesión á moda, o que explica o radical rigor –case ascético rigorismo– e a carga reflexiva que teñen todas as súas pezas, un rigor que se proxecta na técnica e soporte e no seu substrato referencial. Artistas como Malevich ou Tatlin representan ben estas ligazóns, mais en Enrique Conde sempre achamos este mundo referencial reelaborado con obras cheas de profundidade conceptual e de gran liberdade formal. Parafraseando a Pound, que dicía que poesía era “palabra cargada de sentido”, a arte devén en Enrique Conde “obxecto cargado de sentido”. Este “obxecto cargado de sentido” consegue a súa plenitude na súa relación co espazo –como é o caso dos seus móbiles–, e é precisamente a dialéctica espazo-plano-volume o que conforma a súa creación. Enrique Conde adopta o espazo como elemento estrutural, procurando o mínimo común múltiplo da linguaxe artística, tentando identificar liña e baleiro, fondo e forma, espazo e tempo.