A obra de Lluís Lleó no Marco

Pittore é o título da exposición do artista catalán Lluís Lleó (Barcelona, 1961) no Marco. Trátase dun conxunto de obras realizadas desde o regreso do artista dos Estados Unidos en 2017. A mostra non pretende un percorrido antolóxico pola obra do pintor -que residiu en Nova York entre 1989 e 2017-, senón ofrecer un diálogo entre a súa pintura e o singular espazo do museo. Para este proxecto Lleó produciu unha atraente sucesión de pinturas, esculturas e unha estrutura circular de aceiro revestida de terracota pintada ao fresco para o panóptico, que forman grupos de superficies pintadas, de dimensións diversas e aliñadas ou estruturadas en diálogo co espazo do museo. O punto de partida foi o interese polas técnicas tradicionais da pintura ao fresco -homenaxe a seu pai muralista- a través do uso de pigmentos en estado puro, utilizados despois nos cadros en distintos soportes, reforzando a relación singular co edificio-soporte. Hai pois unha vontade nítida de construír unha relación específica coa arquitectura do edificio. Este diálogo é explícito xa desde a montaxe, na cal os conxuntos pictóricos de Lleó desenvolven percepcións espaciais diversas, desde os diferentes ángulos en que os podemos percibir, con especial proxección escenográfica nas distintas salas e no panóptico, ámbito que de novo mostra as posibilidades que posúe. A escenografía é unha das chaves para a comprensión do traballo do artista. En Pittore todo remite a este carácter, sendo a pintura, as manchas de cor, non un límite, senón un ámbito para suxerir a profundidade ou para a suxestión dun espazo interior na pintura, con especial brillantez e calidade nos enormes pinturas sobre papel ou liño. A cor e o debuxo abren o espazo nesta dupla dirección, afondando, proxectando para un interior virtual e espellando cor e luz, nun diálogo non realizado en pura complementaridade senón aberto e libre. O resultado é extremadamente equilibrado, deixando na ollada do espectador todo un abano de suxestións. Hai, por tanto, en toda a obra, unha sensación de abertura de límites, por medio deses grandes papeis que flutúan nos patios ou nas estruturas circulares e esculturas; soportes e técnicas que tamén axudan a modular as sensacións e a crear percepcións complementarias e dispares. Igualmente importantes son os agrupamentos das pinturas, que, como un quebracabezas labiríntico, acaban constituíndo unha especie de comunicación criptografada -co complemento dos títulos-, que non remite á escrita, senón que serve de estímulo ao ollar, a unha contemplación tamén labiríntica e aberta a diferentes lecturas e suxestións.