Man de Camelle: o mundo é un xardín á beira do mar

Afastado do sistema da arte, Man dedicou a vida a elaborar un xardín, ligado ao mar, ás pedras e as crebas, nun esforzo illado de creación que foi destruído en novembro de 2002 polo Prestige, o que, sen dúbida, o levou o mes seguinte á morte. Museo (do ermitán) Man / Artista: Manfred Gnädinger (Man de Camelle) / Comisarias: Andrea Serodio e Carmen Hermo / CGAC, Santiago de Compostela / Desde 6 marzo 2020 A aproximación de Man ao artístico, como esta exposición demostra, non é puramente naif, parte dunha meditación sobre o medio natural como se pode ver nos cadernos e fotografías que deixou o artista, para acabar plasmando unha interpretación desde unha posición vitalmente utópica, marxinal e extravagante, o que o historiador de arte J. A. Ramírez chamaba "marxivagante". As referencias visuais das súas construcións parten da evocación e deixan no espectador esa pegada, facendo que perante toda a obra pairen desde as imaxes surrealistas até as utopías construtivas de longa -e lateral- tradición na arte occidental. Con estes vimbios, e deste un retiro procurado, constrúe un universo que remite á idea de intervención construtiva no medio natural, con pezas que nos transportan a vivencias do seu mundo persoal, entre a realidade e o soño. Na exposición podemos percibilo en numerosos obxectos que non pretenden reflectir algo xa existente, senón que, sen dúbida, pertencen a unha realidade-outra, paralela ao mundo real, que se cargan dunha indubidábel aura poética e que acaban por se constituíren en signos vitais. Os cadros, debuxos, móbiles e fotografías, tamén presentes na exposición, non son os simples bosquexos, senón que transmiten en variados formatos a intensidade analítica, mesmo non parecen ter un sentido como obra previa, máis ben semellan obra paralela, ou mellor, obra en estreita simbiose coa desenvolvida no ámbito espacial. Toda a obra de Man posúe un referente orgánico que evidentemente ten que ver cunha profunda identificación coa natureza, como se o artista quixese captar dela o esencial, non a visión máis epidérmica. De aí esa intensa potencia física que deitan as pezas, que remiten a pulsións profundas e ao mundo telúrico, a ese xardín que a marea negra destruíu e que o novo museo dedicado a el en Camelle e esta mostra do CGAC recuperan para nós.