Espiral creadora. A obra de Reimundo Patiño

Por mor do Día da Ilustración, a biblioteca do Gaiás ofrece unha mostra en homenaxe a Reimundo Patiño (1936-1985) que percorre as facetas do artista, con especial fincapé na banda deseñada, onde é considerado un dos pioneiros en Galiza. A exposición, que conta con ao redor de 40 pezas, está articulada en seis seccións, enfocadas no traballo do artista no ámbito da ilustración, da pintura, da literatura e da banda deseñada. Reimundo Patiño. O desacougo creador / Local: Biblioteca de Galicia, Cidade da Cultura / Santiago de Compostela / Até o 10 de maio Reimundo Patiño xogou un papel sobranceiro no desenvolvemento da arte galega desde Madrid e en estreito contacto coa cultura galega do interior e do exilio -foi amigo de Luís Seoane e participou na fundación da Unión do Povo Galego-. Desenvolveu unha obra que conxuga o expresionismo abstracto coa forte preocupación pola tradición formal e temática galega, e que serviu de enlace entre a plástica da súa xeración e as grandes figuras do exilio. Foi un dos creadores d'A Gadaña, que xorde a finais dos cincuenta e primeiros sesenta como sección plástica do colectivo literario Brais Pinto, defensor dunha renovación da narrativa e poesía galegas en chave nomeadamente experimentalista, comprometida co nacionalismo galego, con posicións claramente esquerdistas. A Gadaña, que se presentou ao público nunha mostra en Lugo en 1961, tivo a virtude de favorecer o debate artístico en Galiza ao defender o informalismo fronte a posicións conservadoras dentro do mundo cultural galego. A obra de Reimundo Patiño desde os cincuenta e até ao redor de 1965 móvese nuns postulados ben achegados á action painting, pretende "expresar" máis que "representar" no sentido de ser unha pintura se estende como unha descarga. O pintor é un creador que deliberadamente renuncia ao pouso intelectual da pintura. O fluír de fíos e manchas non é puramente casual e desordenado, o pintor escolle cores, cantidades e dirixe o xesto, de aí o cualificativo de xestual para este tipo de pintura. O resultado, produto dunha intensa pulsión, era a acción, o auténtico real na obra, a danza frenética da mancha, que evoca formas primixenias ligadas á nosa tradición, como a espiral de ecos prehistóricos. Patiño, por tanto, recolle a memoria identitaria para reelaborala desde un intenso pulo expresionista. A partir de 1965 e até comezos dos setenta, insire elementos tirados da banda deseñada e do grafitti, con forte contido social, como se pode ver nos traballos ligados a Estampa Popular Galega. Esta ligazón coa banda deseñada vai levalo a realizar obras como o mural serigráfico O home que falaba vegliota (1972), un alegato en defensa da lingua galega perseguida brutalmente polo franquismo e condenada á extinción e obra de referencia fundamental para a historia da nosa plástica.