Elisa terroba, tecer os referentes

Escultura, instalación, libros intervidos e papel tecido serven para unha reflexión crítica sobre o rol do libro como materia de coñecemento. Deconstruíndo e pervertendo as estruturas do texto escrito e da imaxe reproducida, a artista xera discursos e formas mutantes que nos recordan a realidade híbrida que vive na actualidade o libro e a maneira en que a linguaxe se ve modificada na sociedade dixital. Tecer os referentes / Elisa Terroba / Yaiza González / Pedro Gallego de Lerma / Fundación Laxeiro, Vigo / Até 4 de outubro Elisa Terroba afronta o feito creativo como un intento de dar solución a un reto (plástico e temático) unindo motivos de intenso contido cultural e vivencial, que lonxe de coartaren a liberdade formal, funcionan como liberadores e enriquecedores, como pulo para indagar na comprensión e na interpretación do mundo, e producen, por tanto, unha interrelación entre logros visuais e desenvolvemento temático. Tecer os referentes parte dunha actitude conceptual intensa, unida á pulcritude formal, para transmitir unha preocupación por traballar nos límites do libro que, máis que propoñer solucións, apunta cara á idea de crise dunha narratividade que xa non consegue explicar o mundo. Elisa Terroba sitúase, daquela, nun territorio fulcral entre o narrado e o acontecido. Do punto de vista conceptual, a obra ten unha forte vontade de discurso, de carga semántica. Parte da ligazón entre o feito cultural e o eu e actúa entrelazando os temas –as obsesións da autora- conseguindo daquela modular o sentimento coas pulsións que nunca son completamente representábeis na concreción plástica. Mais o que si logra é transmitir unha sensación que subxace detrás, no fondo da comunicación discursiva da obra. Elisa Terroba demostra que a arte sempre ten un compoñente de pulsión e con temas como os presentes na exposición viguesa este aspecto fica aínda moito máis resaltado, coa historia da arte e o libro cun protagonismo singular, como preocupación relevante, entendida desde toda a súa pluralidade, mais especialmente como fonte de reflexión sobre os diferentes papeis e comportamentos, desde o máis cotián ao máis transcendente. Concibe a creación artística como ligada á intimidade do eu –cos seus silencios e angustias–, expresada nunha linguaxe plástica e reflexiva. Consegue así reter a súa análise na soidade da súa intimidade, mais que precisa e adquire todo o seu sentido como forma artística con vontade de comunicación.