Da paisaxe como dominio da natureza

Este fenómeno vaise perfilando de xeito cada vez máis evidente a medida que un enxerga as pezas presentes nunha mostra en que reflexiona sobre a distancia con que nos situamos fronte á paisaxe e o territorio, evidenciando a violencia á que sometemos a natureza. O ollar do artista, cheo de sutil ironía, fai agromar elementos naturais agochados pola intervención humana, espazos naturais case prefabricados, acoutados, que inzan as nosas cidades. In landscape mode [En modo paisaxe] | Artista: Christian Villamide | Comisaria: Paula Cabaleiro | CGAC, Santiago de Compostela | Até 23 de febreiro de 2020 O traballo de Villamide tórnase sintomático da nosa realidade cultural —no sentido máis amplo da acepción— porque nos presenta certas tendencias —levadas moitas veces ao absurdo— no uso do espazo público no mundo actual e tamén porque permite a reflexión sobre o sentido profundo, sobre o valor plural, mesmo desde a perspectiva puramente lingüístico-conceptual, da ocupación do territorio na sociedade contemporánea. De feito, a exposición preséntase como unha revisión e unha posta en dúbida da habitual relación entre os seres humanos e espazo, ou cando menos sinala a súa esencial debilidade. A procurada ambigüidade das pezas e a actitude conceptual que presentan é, de seu, todo un síntoma da multiplicidade de lecturas que o ámbito espacial e social nos pode ofrecer. En boa medida semella unha superación, que non negación, da vella relación espazo natural-espazo social que presidía unha parte da construción da modernidade desde hai máis dun século, en especial desde as prácticas da vangarda histórica. O argumento plástico que percibimos amosa unha dialéctica fidelidade-alteración dos presupostos conquistados pola tradición histórica da modernidade. O resultado permite estabelecer unha tensión, da que xorden determinadas peculiaridades, como pode ser o uso de materiais naturais mesturados con elementos industriais, non utilizados como pura apropiación, senón como materia construtiva, ou a tendencia cara a unha captación dos aspectos físicos do obxecto artístico. Son pezas que se configuran como presenzas intensas, que absorben e dan luz e enerxía —velaí o seu cromatismo— e mudan a nosa realidade espacial, como lembrándonos que calquera captación temporal non pode ser definida sen termos en conta a incontestábel presenza tridimensional.