Colmeiro: a cor como territorio da emoción

A Fundación Luís Seoane ofrece unha nova achega á obra do pintor Manuel Colmeiro (1901-1999) da man da tamén artista Mónica Alonso, que se aproxima ao pintor desde unha singular percepción do cromatismo presente na súa obra. Colmeiro. Cor e sentimento / Artista: Manuel Colmeiro / Comisaria: Mónica Alonso / Local: Fundación Luís Seoane / A Coruña / Até o 5 de marzo de 2022 O labor comisarial supera o difícil reto de ofrecer unha nova lectura dun artista moi presente nos últimos anos en proxectos expositivos galegos, e faino desde unha lectura centrada na cor como elemento fulcral no traballo do artista. Desde os seus inicios Colmeiro foxe da captación característica do rexionalismo naturalista, marcando distancias con el, sometendo os mesmos motivos da pintura da xeración anterior (paisaxe rural con labregos ou escenas clasicistas) e os novos (paisaxe urbana) a un proceso de estilización, produto da contemplación estética da realidade. Xa non se achega aos temas cunha concepción substancializante do cromatismo, senón que parte dun sutil subxectivismo. Aos ollarmos estas obras sentimos que a verdadeira realidade non está no obxecto mesmo, senón na visión persoal do obxecto, na fluída e inconsistente impresión que suscita el en nós. A vía seguida polo artista sintetiza diferentes influxos da arte europea de entreguerras en chave nacional. Un exemplo perfecto son as obras realizadas nos anos trinta, son óleos que amosan influencias diversas, mais coa indubidábel pegada do paisaxismo posimpresionista, mesmo se pode enxergar a sombra de Van Gogh -véxanse moitas paisaxes presentes na mostra-, unha influencia que paira en moitos óleos desta altura do artista galego. Colmeiro estende as cores de xeito compacto, creando atractivos reflexos a tendendo a formas simples e sintéticas que lle dan ás paisaxes e figuras un suxestivo ambiente de misterio, todo realizado cunha vigorosa resolución plástica dos motivos e cun acorde de cores de enorme calidade e forte subxectivismo. Na súa obra madura, Colmeiro evidencia a absoluta coherencia do seu proceso pictórico, fiel a principios figurativos e motivos temáticos que constitúen auténticas series. Percibimos a reelaboración de temas populares, exentos de todo folclorismo, tratados con rotundidade plástica e á vez chea de cor e lirismo, facendo confluír en simbiose a figura humana, especialmente a muller, coa terra, como se dunha deusa-nai se tratase. Durante todos os anos de exilio, en Buenos Aires primeiro e logo en París, manterase fiel a estes presupostos, dando unha maior primacía aos valores cromáticos e lumínicos, sempre desde a fidelidade ao seu mundo e aos seus principios esenciais, onde, como destaca a mostra Cor e sentimento, as cores marcan nel o territorio das emocións máis intensas.