Acender a mirada. A obra de Din Matamoro no Marco

O lugar da pintura, a súa xerarquía no panorama da arte, abala desde as vangardas históricas nas coordenadas dunha dupla polaridade: as da súa resistencia e as da súa posíbel desaparición, e nese contexto e debate debemos inserir os recorrentes discursos da súa decadencia e da súa total disolución. A mirada acesa / Comisariado: Miguel Fernández-Cid e Pilar Souto Soto / Marco, Museo de Arte Contemporánea de Vigo / Até o 7 de novembro A reflexión sobre o presente da pintura e sobre a súa relación e viabilidade como linguaxe vénme suxerida pola impactante exposición de Din Matamoro (Vigo, 1958) no Marco de Vigo, onde por medio dunha vistosa e meditada montaxe deixa que as obras falen por si soas para desenvolver unha reflexión fonda sobre o sentido da captación do cromatismo e da luz. Con traballos como o de Din Matamoro percibimos que o presente artístico evidencia que a pintura, a pesar de todas as mudanzas, continúa a ser un ben común e que é o pensamento, a idea, a que é atinxida pola alteridade, continuando en boa medida a forma a ser un valor de uso a pesar da multiplicidade de linguaxes artísticas. N'A mirada acesa o espectador pode percibir os elementos de continuidade da longa tradición da pintura, detectando a maneira en que sobreviven e se prolongan trazos provenientes da pintura do pasado nun continuo diálogo do que se pode tirar a conclusión da permanencia pictórica, que se ben ten de compartir peso na arte actual con diferentes vehículos expresivos, e mesmo estar atenta á constante posta en cuestión, mostra a súa vitalidade e transmite a súa estrutura profunda mesmo cando se sitúa na abstracción. Mais a obra de Din Matamoro sitúanos xa lonxe dos debates da vangarda histórica, como poderían ser os que se centraban na dicotomía abstracción-figuración; encádranos nun contexto distinto -o actual- no cal a arte é plenamente consciente da súa historicidade, mais tamén da súa carga de intensa cultura visual. A idea que preside a obra do artista vigués é a de estabelecer un diálogo entre o exterior (natureza) e o interior (mente), do que xorden como resultado as obras. O triunfo da luz, do extremo luminismo, preside todo o traballo do pintor. O resultado deste encontro é intensamente poético e envolvente, froito dunha coidada proposta e dunha elaboración moi pensada, que o espectador pode percibir intensificando a ollada, como unha visión primixenia, o que me lembra a reflexión kantiana de que “é belo o que agrada universalmente e sen concepto”.