A urbanidade de cada casa

Queiramos ou non, cada vez que nos achegamos a ela para usala, transformamos o exterior e por tanto a nosa vila ou cidade. Podemos preguntarnos que pode facer a arquitectura por nós, pero tamén pescudar que podemos facer nós por ela. Unha posíbel resposta sería empregala até esgotala. Cara a dentro por interese persoal e case sen buscalo, cara a fóra, polo interese xeral, ao facer vida na fachada, máis intensa e urbana canto máis militemos nela. Lembremos, por exemplo, a imaxe de edificios residenciais en Portugal ou Italia. Todos os nosos movementos sobre a fachada para ventilar, limpar, mirar, falar, ler ou beber, nutren o gran relato urbano. A riqueza de significados é enorme, pensemos só nos diferentes graos de apertura dunha xanela e a súa combinatoria coas contras e cortinas, en función da luz que desexamos en cada momento. Ou grazas a esas mesmas aperturas, a variedade de cheiros, melodías ou conversacións que se incorporan ao noso paseo. A estas accións únese todo un arsenal de elementos que activan este límite. Uns á espera do seu potencial uso: cadeiras, mesas, espellos, tendais... E outros, seres vivos que agardan o seu coidado en gaiolas, macetas ou xardineiras. Son todos sinais sutís, pero precisas, do tipo de vida que exteriorizamos; reproducen os nosos ritmos e revelan a nosa personalidade máis ou menos extrovertida. Desde este punto de vista, a rúa é o que pasa nela, os seus acontecementos en todos os seus niveis diferentes e non só un conduto polo que moverse. Da mesma forma que sabemos, con mirar fóra, canta rúa entra na nosa casa, poderiamos explorar canto da nosa casa podería haber na rúa. A nosa responsabilidade debería ser proporcional á cantidade e calidade das nosas xanelas, balcóns, galerías ou terrazas con relación directa co barrio. Cada balcón ou terraza non vividas son tan irracionais como a cantidade de pisos actualmente sen ocupar. Desde a rúa, vemos vivendas que participan máis desta urbanidade e, en ocasións, cando máis as gozamos é durante a noite. A percepción da cidade transfórmase e en lugar da pel da urbe, o protagonista principal son as vidas dos iluminados interiores, mellores canto máis cálidos e misteriosos. Sexa cultural ou non, a manifestación doméstica nas cidades de Holanda ou Bélxica é extraordinaria. Semellaba imposíbel imaxinar que as vivendas puidesen igualar o atractivo inmediato dos baixos comerciais co seu persoal, escaparates e terrazas. Pero durante o confinamento e de maneira extrema, toda a vida urbana trasladouse aos pisos superiores. En canto deixemos de falar de burbullas e illamentos, deberiamos con radical entusiasmo recobrar a esencia da cidade, o intercambio, a comunicación e a promiscuidade. Mesmo desde a nosa propia vivenda, canto máis espremido o seu exterior, máis urbana e máis real.