Ruídos impostos

Canto ruído é de máis? Un terzo da poboación urbana vive exposta a máis dos 55 decibeles de confort. Por enriba deles, tensión e malestar, nin comunicación nin descanso. A contaminación acústica, tras a do aire, é a segunda ameaza á saúde pública pero ao ser invisíbel é descoidada, os seus efectos son lentos pero graves. O 80% do ruído ten o mesmo responsábel, o vehículo a motor, que ademais de apropiarse das nosas rúas expúlsanos delas. Pero o coche que sobra sempre é do outro. Fume e ruído fan que na rúa non haxa quen pare e na casa sexa difícil poder abrir unha xanela. O lecer supón só o 4% do problema, sorprendente. Os mapas de ruído día e noite son esenciais para poder determinar medidas valentes como restrinxir a circulación de motores, illas sonoras en zonas con rúas estreitas e pavimentos fonoabsorbentes ou a eliminación de semáforos coa súa extrema polución e contra a continuidade lenta desexábel. Á conquista do espazo peonil, con menos motores ou velocidade, únese sobre todo, todo o que estes impiden: poder estar ou estar durante máis tempo na rúa, sen présas. Saír da casa para descansar en compaña e poder escoitarnos. Como adianto a esta nova sensibilidade para unha cidade dos coidados e non só produtiva como a actual; os infinitos sons amábeis que afloraron durante o confinamento. O paraíso estaba aquí mesmo. Na nosa cultura do ruído, "ven á cidade do silencio" por agora non vende pero é necesario trocar do bencircular ao benestar. Por outra banda, á alegría da actividade cotiá, opóñense os suculentos contratos de limpeza e xestión de residuos que por inevitábeis, serven de propaganda municipal amplificada polo ruído diúrno e os sobresaltos nocturnos para comodidade das empresas que redobran os seus esforzos. Na limpeza, amola a desproporción de máquinas pesadas e ruidosas, nunca eléctricas. O exceso de enerxía malgastada, a sobre-limpeza aínda que chova. Mátanse moscas a canonazos. Na recollida de lixo, espanta o estrondo na metade da noite ou a irracionalidade de soterrar contedores que han de izarse a diario, incrementando o ruído, a sucidade e a desfeita de pavimentos. A estes súmase o "mantemento" de custosos xardíns sen planificar ou as constantes obras de horizonte electoral. O mellor servizo é o que non se sofre ou non se necesita. Os nosos impostos financian esta tortura. Os mapas de ruído día e noite son esenciais para poder determinar medidas valentes como restrinxir a circulación de motores, illas sonoras en zonas con rúas estreitas e pavimentos fonoabsorbentes ou a eliminación de semáforos coa súa extrema polución e contra a continuidade lenta desexábel. Outras medidas coñecidas como a retirada diúrna de residuos en Oviedo ou reducir frecuencias como a semanal de Alemaña, eliminar papeleiras públicas como en Xapón, o pago proporcional en función do peso ou as galerías subterráneas de Catalunya. A renaturización de xardíns que evite mantementos ou nas obras: demolicións robotizadas, cabinas insonorizadas ou exixir certa prefabricación en taller. Ademais de alternativas ao existente como crear sorprendentes sons para semáforos, timbres escolares e institucións. Todos somos agresores e vítimas do ruído. O silencio debe cultivarse desde a escola, de non ser así desacouga. Na rúa amola o ruído de máis; nos despachos, os silencios mercados.