Nova estación é nova cidade

Porén, as solucións proxectadas, lonxe deste obxectivo, parecen unha suma de elementos "de compromiso" independentes e extensos que afectarán á funcionalidade futura e na que cada unha das Administracións implicadas ten actuado con escasa xenerosidade e segundo os seus propios intereses. O que cabería agardar, tras máis dunha década de estudos, proxectos e xestión con centos de técnicos e políticos dedicados, sería unha coordinada planificación territorial e local de cada proxecto urbano, sen perder a unidade que toda infraestrutura significa. É dicir, pensar esta nova infraestrutura como proxecto de cidade. As intermodais xorden para producir o cambio áxil e claro entre modos de transporte tentando minimizar os inconvenientes para competir e reducir o uso do coche privado. Onde antes chegaban trens e algún bus ou taxi, agora preténdese unha correspondencia fluída nunha ampliada estación entre centos de buses urbanos e interurbanos, decenas de taxis e milleiros de coches privados para o novo aparcadoiro. É dicir, á barreira coñecida do caixón ferroviario, dun quilómetro por 200 metros de media, únense os accesos e circulacións exteriores xunto cos novos volumes edificados. A crise recente ten evitado a maior parte dos coñecidos aproveitamentos urbanísticos e con iso maiores volumes ou obstáculos. Vigo supón a excepción, ao entregar en concesión solo público a iniciativa privada para financiar as obras. Os axentes implicados e incomunicados son, por unha banda, Fomento –ADIF–, a responsábel maioritaria, unha empresa de loxística que defende a eficiencia da rede en función da densidade da poboación. Doutra banda, cada concello que aspira, sen moita forza, á integración do nodo-estación e, por último, a Xunta, que completa a operación cun volume estraño anexo para buses interurbanos tramitados pola sorprendente Lei de proxectos públicos de urxencia. Que significan uns miles de veciñas e veciños afectados en comparación cos millóns de "clientes" anuais? Case nada e a estas alturas, ou o tomas ou o deixas. Con todo, as nosas estacións a media ladeira atópanse actualmente entre barrios, un superior e outro inferior. Grazas a esta condición, non son necesarios custosos soterramentos e sería suficiente cubrir de forma estratéxica cunha nova topografía que garantise a continuidade urbana e visual. Nin un novo edificio "emblemático", como se festexaba, nin a mínima pasarela puntual actual, senón un novo espazo público para a cidade nesa cuberta útil que conectaría sen esforzo os barrios céntricos de Fátima e Centro-Areal en Vigo, o Ensanche e Pontepedriña en Compostela ou os periféricos do Vinteún e A Ponte en Ourense e dos Maios e Elviña na Coruña. En canto aos bordes, ao entrar en funcionamento as novas construcións quedarán aínda mil conflitos por resolver para transformar estes espazos en novos lugares atraentes para a cidade que sempre espera.