Desexar o lixeiro

Se consideramos dabondo o xa edificado, só fallaría a súa mellora, o seu proxecto continuo de reforma. Construír o novo sobre o existente como soporte, xuntando estes dous materiais, ten que facerse con coidado. Unha fórmula universalmente aceptada a calquera escala é que o engadido ha de ser lixeiro. Como definir o lixeiro? "Ser lixeiro como o paxaro e non como a pluma". Dende esta perspectiva, o lixeiro é sobre todo unha actitude, un efecto onde o peso xoga un papel máis. A levidade desexable é a oposta á fraxilidade pois é tan sólida como calquera terminal ou boa tecnoloxía. É ademais, unha levidade duradeira que non aspira á eternidade anacrónica do pesado. Alixeirar supón tamén quitar/nos importancia. Toda abstracción axuda. Canto pesa, e non só fisicamente, o casco de Compostela? Canto máis podemos engadirlle? Como facelo livián? O gótico perseguiu a lixeireza con grandes masas disimuladas, a técnica actual permite construír lixeiro optimizando o espesor dos materiais. A astucia das mellores obras modernas consiste en reducir ao mínimo esforzos, tempos e materiais. O lixeiro nelas, está radicalmente asociado "á precisión e á determinación". Lixeiro significa unificar, facer coincidir forzas, forma e función. E isto vale desde a gran infraestrutura ata o mellor mobiliario nómade. Pensemos no aprendido no Ikea. Lixeiras e porosas son tamén as mellores plantas baixas, lugar urbano esencial, cos seus reflexos e transparencias. E é que o peso estrutural desprazouse hai anos dos muros ao centro dos edificios, deixando sen compromisos as fachadas para así poder introducir a maior cantidade de cidade. Por outra banda, como se apoiarán os edificios futuros sobre o chan? Reservarase todo o subsolo ao infraestrutural? É que ninguén atopa un disparate estar obrigados polo plan a escavar prazas de garaxe cando o paso definitivo para eliminar o coche da cidade é evitar o seu aparcamento? Poderán as técnicas de apoio superficial e superposición, de menor pegada, substituír as pantallas e cimentacións profundas? A ocupación lixeira e reversible que se fai sobre os recheos portuarios pode ser un novo camiño para a cidade. Desexando que ata o equivocarse sexa lixeiro. Na pel da arquitectura da cidade, os elementos máis atractivos e por tanto urbanos son lixeiros. O dentro-fóra de galerías, terrazas ou balcóns en plantas altas e de soportais, beirados, toldos ou parasois sobre a rúa. Lixeiros son tamén elementos festivos como os escenarios, os pavillóns, o mellor mobiliario ou a comida ambulante. Todo o vexetal xa sexan plantacións ou hortos son ultralixeiros. As ocupacións, as invasións de solares ou os cámping (a forma máis democrática de ocupación extensiva do chan) son sempre lixeiras. Nun mundo onde non existise a propiedade co seu habitar cazurro, todo sería máis lixeiro e libre. Se a cidade é cambiante e viva, a súa arquitectura será mellor cando máis o sexa. E estará formada por "tenues envolturas dunha substancia común", a propia cidade. Porque amar a cidade actual implica renunciar á forza.