A casa espallada

En toda cidade pode existir unha casa ideal que en lugar dos cuartos nunha mesma vivenda como temos, a integraran diversos espazos dispoñíbeis nos diferentes barrios. Unha casa como suma de cuartos frecuentados para estar ou traballar, sós ou en compañía en función do noso humor e necesidades. Existen mil espazos raros pero perfectamente habitábeis á espera de ser descubertos, sexan legalizábeis ou non. As características desexábeis son moi variadas: uns moi altos e onde até poder anoxarse, outros sen moita luz pero silenciosos para poder estrimear; algúns pequenos pero cunha gran vista afastada e até caixas flotantes. O rango é amplo: desde a máxima apertura para reunirse cuns mínimos gastos compartidos para poder traballar, fabricar, compor ou cociñar; até a intimidade extrema da caverna da creación individual onde non se escribe sen luz artificial. Os seus usos deberan, ademais, ser intercambiábeis, xa que o cuarto que só soporta unha función determinada non adoita ser un bo cuarto. Saír da casa ou escapar da oficina expresan a necesidade constante de cambiar de aires. En menos de 15 minutos, 1 km camiñando ou 4 km en bicicleta cambiariamos de barrio e en moitos aspectos de cidade. Que efecto tería nas nosas vidas habitar esta casa de casas e cantas precisariamos? Doutra banda, a vivenda como a coñecemos, púxose a proba pola pandemia e tentouse usar como oficina, escola ou ximnasio. A falla de amplitude nos espazos interiores ou comúns nos edificios foi evidente. Á súa vez, aumentan as parellas sen fillos ou maiores, persoas soas ou solitarias, que demandan menos cuartos e máis espazo, o que fai pensar na posibilidade doutra forma de habitar máis diversa e, por que non, noutras formas de familia. Os ritmos da lóxica produtiva, gañar-gastar-descansar, abocan á vida bipolar casa-traballo ou pronto casa-casa co teletraballo como desculpa. Esta divina rutina impídenos ver ou que ocorran demasiadas cousas. A vivenda é un dereito, a súa propiedade non. A hipoteca da casa para toda a vida cos seus deprimentes domingos pola tarde é vista por moitos hoxe con arrepío. Este hábitat disperso xurdirá alentado pola necesaria limitación dos alugueiros, a próxima concentración da xornada laboral a 4 días ou a flexibilidade que achega o teletraballo, mellor nun espazo compartido que obrigue a baixar á rúa e ao café e non en illamento caseiro. Ou tamén coa modificación das divisións horizontais existentes para multiplicar usos en terrazas e baixos, ou nas novas promocións en coliving, maximizando os flexíbeis espazos comúns; ou xunto a fórmulas como o cohousing, vivindo nunha mesma gran vivenda por elección eficaz e luxosa, contra o piso especulativo e moi dividido coñecido. A casa de satélites habitados proposta completaríase co fundamental percorrido entre os barrios. Ademais, durante ese camiño e grazas ao noso inmerecido clima e impagábeis bares, moitas veces pénsase mellor. Pois non nos enganemos, como fóra de casa non se está en ningún lado!