As paredes da rúa

Cada un deses laterais, desas paredes con ocos, ademais de servir para pechar un inmoble, ten como obrigación superior mellorar a rúa, que é a súa razón de ser. Planifícase e constrúese esencialmente para poder conformar as rúas e facer cidade; non só para negociar vivendas. Canto maior sexa o volume ou o ancho de cada solar, maior debera ser a súa responsabilidade urbana. Logramos nos últimos cincuenta anos duplicar o "parque de vivendas" -amable oxímoron- pero esa capacidade tan extraordinaria non supuxo a mellora na calidade das nosas rúas ou casas. O urbanismo fixa o volume e un escaso número de promotoras ou fondos de investimento cos seus técnicos de confianza determina o limiar de calidades e o seu insólito aspecto. Ademais, cando todo se vendía, que importaba a súa calidade! Nas imaxes antigas, cada edificio reflicte o compromiso dun proxecto común, a rúa. As casas parecen pertencer á mesma familia ou tradición e non é posíbel diferenciar cal chegou a última. Son mellores canto máis anónimas e menos á moda, a liberdade de cada proxecto implica a maior responsabilidade. Esta cara pública da edificación, que acorda interior e exterior, é tamén propiedade do que camiña, a súa estética incorpora unha ética previa. Canto mellores son as vivendas neste punto de contacto mellores son as rúas e viceversa. As rúas representan fielmente o que hai detrás, a xenerosidade con ela é á vez afecto co propio edificio. Entón, por que escasea? Algúns recursos coñecidos para esta interpenetración rúa-edificio serían: na planta baixa de altura xenerosa, contacto e prolongación coa beirarrúa destinada a accesos e comerciais, a maior transparencia e apertura posíbeis, dispoñer peches acristalados con diferentes profundidades e retranqueos para cómodos accesos ou protección do clima. Eliminar ao máximo os cambios de altura do chan, a accesibilidade e continuidade desexábel pode ser algo moito máis fondo que facilitar o uso das rodas. Elaborar atraentes escaparates, bancos exteriores ou axardinamentos nos portais, prever a iluminación artificial etc. Sobre ese baixo, o corpo voado de ordenadas vivendas ou oficinas que deberan asomar ao viario o máis alto posible, dispoñer xenerosas ventás que exteriorizan a vida, incorporar esforzos mínimos como balcóns, miradoiros, galerías ou saíntes e entrantes que melloren a planicie dos ocos carcerarios habituais e evitar os vidros espellados despectivos. Nos muros, a elección de materiais ou cores claros que aumenten a luz por refracción etc. E xa como remate un faiado habitable digno, mesmo comunitario, retirado da rúa por terrazas axardinadas e que sen complexos esgote o chamado "aproveitamento". Despois de exceder todos os límites da produción mundial de cemento recobra sentido o "non constrúas se podes evitalo", é dicir, constrúe só o inevitable. Nese caso, un edificio máis non pode ser un edificio calquera, senón aquel a o que podamos sinalar dende a rúa para dicir con orgullo: "eu vivo aí".