Actividade nas terrazas

Adiviñámolas ou vémolas a medida que nos afastamos da súa vertical: unha cabeza paseando, un parasol despregándose ou unhas luces que se acenden. Son espazos sensuais e solleiros a unha altura desacostumada para o corpo, con mellor aire, menos ruído e onde se ten unha sensación de liberdade moi particular. Estas terrazas altas son xeralmente privadas, extensión das vivendas e máis agarimosas decotío canto maior é a súa profundidade. E máis desexábeis, pero en menor medida, outras son terrazas comunitarias que serven a todo un edificio e terrazas públicas sobre os nosos equipamentos. Emociona velas ao atardecer, o seu gran momento, a pleno rendemento e con iluminacións festivas; se a conversación se prolonga até o amencer. O clima sempre semella mellor para quen ten unha terraza ao poder saborear cada fugaz raio. Son ademais un índice bastante preciso da bondade do tempo, a maior número de terrazas máis horas de sol. Cada terraciña privada co seu mobiliario e plantacións é un pequeno privilexio. Porén, o retroceso do edificio que supón é tamén unha mellora para a actividade e a luz da sección -relación ancho/alto- da rúa. Sobre todo, a súa aparición evita o custoso prezo a esa altura, dunha nova mansarda de corrido como "aproveitamento". especulativa inverosímil das que veñen macizando as cornixas e afogando as nosas rúas. A superficie que perde o interior da vivenda gañámola todos. Mais é nas terrazas colectivas onde as posibilidades de "actividades ao ar libre" se multiplican e son mellores canto máis dispoñíbeis están estas prazas elevadas para o reversíbel ou efémero. Existen usos coñecidos como lavandaría-tendal, ximnasio, solarium, nudismo e xogos como billar, ping-pong... e outros posíbeis como obradoiros, fumadoiro ou locais de ensaio. Se ademais se illan acusticamente do inmóbel e se calculan para soportar toneladas de terra ou auga, por exemplo, a imaxinación de inmediato dispárase pensando en actividades inesperadas e fantásticas bacanais ao Sorrentino. A cuberta tradicionalmente inclinábase para evacuar con urxencia as augas. Podemos imaxinar que se en diante as cubertas debesen ser planas, e por tanto os seus exteriores utilizábeis -cousa que a técnica e materiais permiten con garantías-, entón cada edificio compensaría en parte a súa pegada e, nunha visión cenital sumando as rúas, a cidade sería un único chan asollado de actividade a diferentes alturas, transitábel e cultivábel. Os teitos da cidade en cada unha das torres terían que ser accesíbeis, é alí desde onde a cidade se entende dunha vez e como un todo. Non debería haber privilexios exclusivos e o seu uso dispoñíbel, aínda en concesión, sería unha mínima compensación ao impacto da súa sombra sobre o barrio. Recentemente novos edificios públicos ou privados incorporan usos a estes espectaculares espazos panorámicos, descapotábeis ou con paredes de vidro. As futuras terrazas públicas ou privadas serán todo o atractivas que poidamos imaxinar e produtoras de célebres tentacións, quer desde a rúa como no ceo.