Abertos ao público?

Demasiados edificios rematan sendo contedores illados de oficinas municipais, mesmo céntricos e sen conexión urbana. Outros, adícanse a un único e monolítico uso, museos sen renovados contidos ou teatros con mínimas programacións para maior "goce" do persoal de limpeza e vixilancia. No extremo, os estadios de fútbol municipais con actividade media xornada cada quince días e sobre os que reflexionar en profundidade. Os máis versátiles e de referencia neste senso, serían os actuais centros cívicos ou os resistentes pavillóns que aturan todo tipo de eventos en amplos horarios. Unha radiografía da intensidade de uso de cada edificio evidenciaría a infrautilización de moitos espazos, froito de corporacións sen imaxinación para reprogramalos, de dóciles técnicos e de cidadáns indiferentes ou sen vías de participación Algunhas melloras recentes á marxe dos infundados medos municipais son: o uso público dos patios dos colexios e as novas actividades dos mercados polas tardes, a apertura das bibliotecas pola noite ou os espazos dispoñíbeis e sen persoal onde se fai ao solicitante responsábel. A seguridade garántese co intenso uso. A cantidade e diversidade de xente que atrae un edificio é un indicador do servizo que presta e podería ser valorado en comparación ao seu pleno rendemento, que normalmente descoñecemos. Unha radiografía da intensidade de uso de cada edificio evidenciaría a infrautilización de moitos espazos, froito de corporacións sen imaxinación para reprogramalos, de dóciles técnicos e de cidadáns indiferentes ou sen vías de participación. É necesaria unha actualización destes interiores urbanos vencendo obsoletas convencións como temos feito no ámbito privado: nin traxe dos domingos nin salón de recibir. Comecemos polas plantas baixas, onde a conexión coa cidade é vital e as esixencias deberían ser máximas: facéndoas atravesábeis, multiplicando accesos, incorporando soportais, incrustando puntuais actividades nos baixos e usos ás 24 horas, compatíbeis, que permitan formas independentes de empregar as diversas partes. Do mesmo xeito que o privado persegue a máxima rendibilidade, o público aspira ao maior servizo, ser máis públicos máis tempo. Os nosos edificios "envexan" a continua actividade dos centros comerciais. Aínda hoxe, é exemplar a capacidade das igrexas para ademais de atraer os seus fieis e outros curiosos, cubrir o indignante esquecemento dos sen teito nas vagas de frío ou proporcionar inesperado silencio en contornas excitadas. Estes días, as catedrais de Inglaterra estanse a converter en centros de vacinación con música para órgano onde haberá quen pense nunha maior efectividade. Era nas estacións onde se daba unha relación ideal entre espazos de servizo e públicos e unha total dispoñibilidade 24/7 -24 horas, os 7 días- até que a súa privatización as fechou á noite. Debemos esixir que as novas Intermodais ou similares, se convertan nestes lugares a cuberto, sempre abertos, como necesario complemento á vida urbana que endexamais acouga.