Unha mañá de xeada

As poucas opcións que nos quedan fan que nos fixemos máis nos pequenos detalles de proximidade. Malo será que desde onde nos atopemos non teñamos acceso a un lugar no que gozar dunha camiñada en contacto coa natureza: pasear por un parque, percorrer un camiño entre cultivos, camiñar pola beira do mar ou dun río, internarse polos carreiros dun bosque ou dun monte... A xeada non é o mesmo que a neve, non ten o seu poder de atracción nin as mesmas posibilidades de goce Repetiremos itinerarios ducias de veces percorridos, sen deixarnos vencer pola monotonía, porque aínda que os camiños sexan os mesmos, iremos recoñecendo e gozando cos pequenos cambios que se producen co paso dos días: a presenza ou a falta do sol; o paso fuxidío, ou o son madrugador, dun paxaro; a flor, fóra de estación, dunha planta que ousa desafiar ao clima... A xeada non é o mesmo que a neve, non ten o seu poder de atracción nin as mesmas posibilidades de goce, pero para os que non a soportamos moi a miúdo nin sufrimos cada inverno as consecuencias da súa pegada, ten a vantaxe de que podemos aproveitala en case calquera parte, sen necesidade de facer desprazamentos que nestas datas e non polas condicións ambientais, que tamén, se non polas circunstancias socio-sanitarias, nos teñen limitados. Estes días, cando as frías condicións do ambiente convidan máis que nunca a quedar na casa, se o tempo está seco, e mellor se acompaña o sol, ofrecen unha boa ocasión para botarse enriba unha roupa de abrigo e facer unha camiñada coa que, ademais de gozar dos beneficiosos efectos do exercicio, imos entrar en calor, temos a oportunidade de ver o cotiá cunha faciana diferente, unha ocasión para gozar da transformación que a caída da temperatura durante a noite produciu no vapor de auga do ambiente, ata facelo depositarse en forma de xeo, mudando a paisaxe que vira -das poucas cores que lle deixa a caída das follas ao remate do outono, e a entrada do inverno- ao branco, e os deseños e o espesor dos vidros do lazo co que amenceron cubertas as pozas; para sentir o escachar da terra ao crebarse debaixo dos pés o xeo que se formou nela; para gozar coa presenza das incontables arañeiras transformadas en fráxiles encaixes brancos, encaixes que tamén beirean as follas caídas, ou as que aínda se manteñen unidas ás polas, tamén brancas; para ver as formas, os brillos e a luz dos carambelos que se forman onde pinga ou escoa a auga; para sentir o frío da néboa que se desprende da terra e fuxe do sol agochándose entre as árbores da contorna.