O Suído: unha camiñada "frustrada" polos cumes

O prognóstico do tempo aventuraba nubes e claros, e confiando en que co paso das horas mellorara, e botando man do tan noso "malo será!", puxémonos en camiño... pero desta volta non foi. Paraxe: Serra do Suído / Concello: Fornelos de Montes, A Lama e O Covelo / Percorrido: 7 km a pé ida e volta / Dificultade: Baixa Cando chegamos, as nubes que enchían toda a cara leste da serra, e toda a bacía do Miño, comezaron a subir e rebordaron os cumes, cara ao oeste, cubrindo todo dunha néboa mesta que nos privou dun dos obxectivos da viaxe, ver. E sen poder ver, camiñar por camiñar, nunhas circunstancias tan pouco estimulantes, tampouco tiña moito sentido. Mais, para non dar a viaxe por perdida, como O Suído acolle moitos lugares de interese para visitas puntuais e curtos percorridos (bosques, chozos, fervenzas, foxos do lobo) e buscando unha alternativa que nos ocupase unhas horas, mentres agardabamos que a situación mellorase coa forza da calor, porque non había vento ningún, deixamos os altos para ver de facer algo fóra da zona de néboa, e achegámonos á Xesta para camiñar pola carballeira que se asenta ao longo do val do río, na contorna da localidade, unha das máis amplas e mellor conservadas do Suído, e pola beira do propio río. Para iso, saíndo da localidade cara a Pigarzos e aos cumes, cruzamos o río e deixamos o coche ao pé da ponte; e desde alí acompañamos a corrente, unha das cabeceiras do Oitavén, moi minguada e calma pola seca, aínda que como sempre clara e transparente, para ver como o outono deixaba notar a súa presenza -espindo os freixos, descubrindo o amarelo nas follas dos bidueiros e os salgueiros e salferindo a herba coa cor malva das flores dos tollemerendas-; e por detrás das árbores de ribeira, a carballeira, aínda escura e mesta, co seu mato de acivros e a súa beira de pereiras bravas, piornos, arandeiras, silvas, fentos e brións -reverdecidos pola humidade, que condensa polas noites, e as poucas augas caídas os días pasados (que tamén fixeron xurdir unha grande cantidade de cogomelos)-, enchemos un par de horas camiñando até a Ponte de Abaixo, unha vella pontella de poldras, e un pouco máis alá, polo trazado dunha ruta sinalizada pola Deputación, e volvendo ao punto de partida, onde aínda botamos un anaco vendo os restos duns vellos muíños. Cara á tarde a situación mellorou un algo e volvemos aos cumes, polos que puidemos camiñar un pouco e achegarnos a algúns lugares de interese, pero as horas de luz xa non daban para facer o percorrido previsto, polo que todo volveu quedar para mellor ocasión e en mans do tempo, do que nós poidamos dispoñer e das condicións ambientais, mais... "malo será!". Aos dous días comezaron as choivas. Cando volvamos todo será diferente mais gozaremos cos cambios que produzan as voltas da natureza.