Subida ao monte da Vela

O monte da Vela, tamén coñecido como Monte Faro ou Alto do Campelo, é o punto máis elevado da costa de Valdoviño, con case 250 m sobre o nivel do mar, ao que cae case en vertical. Un cabo rochoso que se estende entre a praia de Campelo e a punta Bieiteiro (Lavacerido), con cantís case inaccesíbeis nun tramo de litoral no que hai numerosos saíntes e illotes: Punta Campelo, o Centolo, Pena Branca, Punta Fontes, O Castelo... A parte alta do monte está cuberta por un mato de toxo mesto, pero ten camiños polos que se pode acceder aos puntos máis destacados. Paraxe: Costa Ártabra / Concello: Valdoviño / Percorrido: 7,5 km / Dificultade: Media Toda esta costa está protexida no LIC/ZEC "Costa Ártabra" e na ZEPA "Costa Ferrolterra-Valdoviño". Desde os cumes abránguense panorámicas de toda a contorna, de todos os saíntes da liña litoral, entre o cabo Prior e a punta Chirlateira, e da chaira interior, os vales de Meirás e de Valdoviño, que drenan os regos que desaugan na praia e na lagoa da Frouxeira. Unha parte do espazo dos cumes, e case a única pola que podemos movernos, está ocupada polos restos de antigas instalacións militares, das que se conservan diversas estruturas. Até comezos do ano 1940 este monte formou parte do sistema defensivo da costa e contaba cun dos canóns máis potentes da Península Ibérica. Hai dúas posibilidades de facer este roteiro: unha de 7,5 km, ida e volta, desde a praia do Río, de Meirás, por Lavacerido, desde onde un camiño de bastante pendente que vai gañando altura preto da beira do cantil, e pasando ao pé de diferentes plataformas nas que se asentaban as pezas de artillaría, enlaza logo co que sobe desde Montefaro; ou pola subida natural desde Montefaro, de 1 km menos e coa posibilidade de poder facelo en coche, aínda que a partir da metade, onde hai un alargo e a pista fai unha volta fechada á esquerda -que tamén é o punto no que enlaza o camiño que sobe da praia de Meirás-, debemos aparcar e deixalo porque de aí en diante os toxos, que medran en liberdade, a maiores de produciren un son pouco agradábel ao contacto coa carrozaría poden deixar máis dun sinal na pintura; e camiñando achegarnos á beira do cantil para ver a paisaxe desde arriba ou para baixar até as plataformas das pezas artilleiras, co que igualamos a distancia que se percorre indo por un ou por outro lado. Para facer a ruta a pé non hai problema porque o camiño, con bo firme, conserva amplitude suficiente para o paso de persoas ou bicicletas. A subida ao cume é un pouco máis estreita e menos regular, pero ándase con facilidade.