Primavera desde a fiestra

E sorprendeume a moita natureza que se pode gozar desde unha fiestra, no meu caso unha privilexiada que daba a un espazo bastante aberto, de vivendas unifamiliares con xardín no que os edificios enmarcaban o fondo. Paraxe: Cidades e vilas | Concello: Cada persoa o seu | Percorrido: Mínimo | Dificultade: Baixa O primeiro que se ve son as árbores, que amosan o seu verde novo con matices particulares que permiten diferencialas, un arboredo urbano multiespecífico, multiforme, policlimático e multiambiental, formado por ringleiras de árbores chantadas en ocos da beirarrúa ou por pequenos grupos esparexidos polos xardíns das casas. Puiden identificar unhas 30 especies, que medran ou malviven en terreos alleos ás súas características regalando a pesar diso, as máis das veces sen esperanza, a causa da súa tortura e a súa prisión (formas, cores, aromas...). Venme á memoria o poema de Manuel María, do libro As rúas do vento ceibe, "Árbores de cidade". E logo os paxaros, unhas veces vistos e outras sentidos, que, anónimos e ausentes para case todos, debullan a súa voz e fan a súa vida con toda a forza, ansia e entusiasmo. Paxariños urbanos que soan no medio do tránsito constante, do ruído incesante do ir e vir dos coches e do paso da xente, que seguen a chamar buscando parella e a marcar o territorio, impertérritos, indiferentes. Aves que mudaron cantís por tellados (varias parellas de gaivotas), gallas e ocos de árbores por furados de paredes e distancia por confianza (a torcaza e a pega, aves esquivas no seu medio, pasean e aproveitan o que hai na beirarrúa). Ao tempo, gozan da paciencia infinita do que choca, do ir e vir sen descanso do que carrexa materiais para facer o niño ou bicada para a cría, a vixilancia implacábel da pega, o rebulir incesante do pardal... Ao longo do día sinto ao xílgaro, o xirín, o verderolo, a carriza... E vexo pasar, no seu ir e vir buscando a vida, andoriñas, rulas, estorniños... Outra fauna non distingo máis que algunha bolboreta e o pasar fugaz doutros pequenos bechos voadores non identificados, e persoas e cans encorreados, de toda caste, algúns tan indiferentes e rutineiros que camiñan como quen ten que facer algo por obriga... Igual que as persoas que van da outra punta da correa. E un raposo campea, á mañá cedo e á tardiña, nun espazo despexado, no que só medra a herba, veciño doutro cuberto de mato, no que se agocha.