Polo Miño con Manuel María (I). O Miño natural

O Miño, Canle de luz e néboa, como titulou Manuel María o poemario que lle dedicou á principal corrente da Galiza, esténdese ao logo dun espazo amplo e variado abondo como para poder achegarse a el non só nunha, senón en moitas visitas: para camiñar á súa beira, para coñecer a natureza e as obras humanas da súa contorna e/ou para gozar dos numerosos lugares onde a súa presenza impón un elemento diferenciador. Por esa amplitude, imos facer o percorrido en tres partes. Nesta primeira percorreremos o Miño ceibe ou o Miño natural. O Miño que nos seus primeiros 90 km, maiormente porque as características do terreo non permiten outros aproveitamentos, conserva o seu aspecto "natural" máis a obra que a xente foi asentando nel e nas súas beiras para tirarlle proveito. O Miño que xunta as súas primeiras augas nas abas do oeste da serra de Meira e asoma como corrente no Pedregal de Irimia, bota andar cara ao oeste, e recibe achegas doutras fontes da serra, pasa pola localidade de Meira, para logo botar cara ao norte e pasar ao pé da lagoa de Fonmiñá, considerada unha das súas fontes principais, que axuda a engordar o seu caudal, e segue ao norte, logo ao oeste, e ao sur... mudando cada pouco de dirección para sortear as suaves formas do relevo, nun camiñar indeciso que se fai máis evidente na Terra Chá, até que recolle as augas do Támoga e avanza decidido cara ao sur, mais sen ser máis agresivo do necesario que para deixarse ir sorteando as dificultades con calma, mudando a dirección ou abrindo a súa canle até dividila para formar illas, deixándose reter nos caneiros dos pescos e nos atrancos dos muíños. É un río tranquilo até chegar un pouco máis alá de Lugo, onde comeza a encaixarse e a perder altitude, e muda para amosar a súa forza na Fervenza. Ao longo deste tramo, que podemos facer dunha vez, parando só en puntos sinalados, ou en varias, e aproveitar para camiñar por carreiros de pescadores e tramos acondicionados, que atoparemos en distintas partes do percorrido, principalmente na contorna da cidade de Lugo, até Outeiro de Rei e Rábade, cara ao norte, e até a Fervenza, cara ao sur. Para comezar podemos achegarnos ao Pedregal, aínda que tamén podemos ir un pouco máis arriba e, pola pista do parque eólico, subir ao cumio da serra desde onde se abranguen amplas panorámicas da primeira parte da cunca e da Terra Chá. Logo, ao longo do traxecto, atoparemos o primeiro Miño, Meira e Fonmiñá, áreas inundadas na Chá, caneiros, pontes, muíños, illas, a área de Santa Sabela en Outeiro de Rei, e perto a casa-museo de Manuel María, despois Ombreiro, o pozo Piago e as illas de Meilán, Lugo co paseo fluvial, termas e pontes, até a Fervenza.