Pola beira do Tea. Da ponte dos Remedios á ponte de Fillaboa

Unha ruta un pouco longa para camiñar, uns 14 quilómetros pola beira do río Tea polos concellos de Ponteareas e Salvaterra (case 18 quilómetros se a facemos completa desde a praia da Freixa, en Ponteareas, ao parque da Canuda, en Salvaterra), excesiva para facer de ida e volta, polo que é moi aconsellábel procurar un transporte para volver ao punto de partida, pero ideal para un paseo en bicicleta ao que axuda un piso de bo firme, regular e case chan, ao que hai que engadir que, no traxecto que nós fixemos, só hai que cruzar un par de estradas locais con pouco tráfico. Paraxe: O Condado / Concello: Ponteareas e Salvaterra do Miño / Dificultade: Baixa / Percorrido: 14 quilómetros (lineais) No percorrido, que facemos por un camiño con longos tramos á sombra das árbores da ribeira e doutros espazos arborados de áreas anegábeis e terreos forestais próximos ao río, movémonos dentro do espazo protexido como LIC/ZEC Río Tea onde, ademais dos valores naturais, imos atopar varios puntos de interese -a maiores dos que a hora, a sorte, ou a casualidade teña a ben ofrecernos-, gozaremos de tres pontes medievais de mérito, catro praias fluviais con áreas de lecer -que tamén teñen acceso por estradas locais- e outros lugares polos que achegarse á auga ao pé de pequenos areais. Facemos o camiño río abaixo, saíndo da ponte dos Remedios e levando á dereita a corrente, hoxe calma, silandeira e transparente, cunha auga tan clara e un fondo tan limpo que deixa ver canto hai dentro e debaixo dela, característica que é aproveitada para realizar unha actividade pesqueira tradicional, única e propia da contorna do Tea: a pesca da lamprea desde as estacadas, unhas estruturas que se arman cada tempada, entre os meses de febreiro e maio, para a captura destes peixes que, polas súas especiais características, precisan ser collidos en datas e con métodos que están prohibidos para a pesca do resto das especies (hai que aproveitar as noites da época na que remontan a corrente en busca dos lugares onde deixar postos os ovos dos que sairá a seguinte xeración, e capturalos con fisga porque non se alimentan mentres suben polo río, e despois de pór os ovos, morren). Neste tramo final do seu curso, o Tea é un río calado, un río que só ten voz cando cae polos vellos atrancos que, en tempos, conducían a auga a mover os rodicios verticais das aceas, das que aínda se conservan algúns restos. E co que imos vendo e camiñando pasan os quilómetros e as horas até que, despois de cruzar por debaixo da ponte da estrada de Salvaterra ao Porriño, saímos ao pé da ponte de Fillaboa onde damos por rematado o percorrido, que tamén podemos seguir uns 500 metros máis abaixo para ver como o Tea deixa a súa auga no Miño, onde se abre en dous para formar a illa de Fillaboa.