O Castro de Negros

Para accedermos temos dúas opcións. Una delas parte da mámoa do Rei –onde debemos deixar o vehículo– e coller unha pista que baixa suavemente pola dereita, cara ao nacente. Logo de pasar a rentes dunha fonte de abondosa e fría auga o camiño bifúrcase, debemos coller o da esquerda, xa que o da dereita –que vai baixo as liñas de alta tensión– é máis longo. Collendo en dous cruzamentos a opción da dereita porémonos en pouco máis de medio quilómetro no foxo de acceso ao castro. Paraxe: Depresión meridiana / Concello: Redondela / Dificultade: 3 quilómetros / Percorrido: Baixa A segunda alternativa ten aínda menos distancia a pé, pero é moito máis entrambilicada de chegar en coche, debido ás moitas estradiñas con cruzamentos que soben desde a estrada de Redondela ao aeroporto de Peinador polas parroquias de Negros e Cabeiro. O máis sinxelo é subir á igrexa de Cabeiro, seguir de fronte 300 metros, pasar a derradeira casa da Milixosa e subir por unha pista de cemento, onde deixaremos o coche. O camiño da dereita achéganos á entrada ao recinto do castro. Situados no foxo, temos un panel explicativo. Desde ese punto comezamos a leve subida ao outeiro, pasando por unha liña de murallas derrubadas, no que afloran numerosas pedras. O camiño sobe polo sur e chegamos á croa gozando xa dunhas inmellorábeis panorámicas da depresión meridiana, grazas a unha recente tala de eucaliptos. Do lado do nacente, o contrario do que viñamos, as caídas son de máis de 300 metros sobre o val por onde discorre o río Maceiras. Divísase de norte a sur a enseada de San Simón na parroquia de Cesantes, a vila de Redondela, a parroquia de Negros, o monte Galleiro, o aeroporto de Peinador (seguramente poderemos ollar moi achegados os avións nas manobras de engalaxe ou aterraxe) e ao fondo os montes de Portugal. No alto hai un cruceiro e un merendoiro, alén dunha torre de comunicacións e outra de alta tensión, o que o afea bastante. Agardemos que a anunciada creación dun parque forestal camiñe cara a unha mellora da zona, máis acorde coas súas vistas e patrimonio cultural. Porque outra cousa que sorprende deste lugar é a súa riqueza en canto petróglifos, pedras e lendas relacionadas co castro. Uns penedos son denominados a igrexa da Preta, onde vivía unha moura que saía todas as mañás asollarse ao sol nacente, e que polas noites subía á Cadeira da Moura (unha pedra con esta forma, ao bordo do precipicio) convertida en muller que, transformada en serpe, pon a proba o valor dos mozos que se lle achegan para poderen casar con ela. Outros penedos son o chamado Cama da Moura –estragada pola torre eléctrica–, que utilizaban as parellas para conseguir ficar grávidas, e a Cama dos Nenos, con forma de berce, onde se levaban os meniños desafiuzados para que a forza do luar reequilibrase os seus líquidos internos e os sandase.