Coñecendo O Gerês. Río do Conho e Rocalva.

Desde o parque de estacionamento de vehículos que se atopa un pouco despois de cruzar a ponte do río Arado, no acceso á fervenza, séguese a pista até Tribela, un cruzamento de camiños sinalado con ese nome; alí collemos o da esquerda, que remata deseguido para facerse un carreiro, e por el baixamos ao río do Conho. Paraxe: Parque Nacional da Peneda-Gerês / Concello: Terras do Bouro (distrito de Braga-Portugal) / Dificultade: Alta / Percorrido: 15 quilómetros (ida e volta ou circular) Neste curto traxecto atopamos uns grandes e grosos érbedos, e mesmo ao cruzar o río pola ponte de madeira, o máis fermoso de todos eles. Guiados polas mariolas (moreas de pedras colocadas por camiñantes) remontamos o curso do río. Ao longo do percorrido iremos atopando pequenos saltos e pozas, entre os que destaca o Pozo Azul; abrigos de pastores, novos e antigos; boas sobreiras e fermosos carballos; sanguiños de bo porte e até algún teixo, tendo sempre á fronte a impresionante masa granítica do Coucão ou Cotelo das Pías. Debaixo do Coucão, onde o río se bifurca, collemos cara á dereita e subimos a encosta até acadar a divisoria de augas. Subir custa, mais chegar paga a pena; o maxestoso escenario que se descobre na outra vertente do monte recompensa o esforzo. Desde aquí, á esquerda xa achamos o principal obxectivo da viaxe. Un traxecto case chan, comparado co que acabamos de superar, lévanos ao Curral da Rocalva, un fermoso prado, braña e turbeira onde podemos descansar e gozar plenamente do que se ofrece á vista. Aínda que desde onde estamos nos pareza inexpugnábel, é posíbel subir ao cume da Rocalva se a rodeamos e o facemos pola parte de atrás. Co obxectivo conseguido xa só queda botarlle a todo unha última ollada e volver. A volta pódese facer polo camiño da ida ou buscar unha nova ruta. Cruzando o rego do Curral da Rocalva e camiñando pola beira do prado entre a Roca Negra e o Coucão, logo descubrimos as mariolas que por un carreiro pouco visíbel e bastante pendente nos levan até preto dun abrigo de pastores onde, despois de cruzar o regueiro, comezaremos a subida até a Arrocela. Desde alí, seguindo as mariolas cara ao sur, hai varios itinerarios que van saír á pista pola que fixemos o achegamento a Tribela, e por ela volvemos ao punto de partida. Desde o pé da Arrocela, xusto no punto desde o que se ve de fronte o tramo en costa que fixemos para subir ao alto, podemos guiarnos polas mariolas da dereita que seguen o curso dun regueiro afluente do río Arado e por el baixar até a zona da fervenza e saír polo camiño que leva a ela, á pista ao pé da ponte preto do estacionamento.