Este señor foi Doutor en Medicina en Porto Rico. A familia á súa morte envía esta carta a residencia:
“Estimado equipo da residencia San Lázaro Domus Vi, o motivo do presente escrito non é outro que o de agradecer ao equipo de esta residencia o inxente e preciso esforzo que realizan coa súa labor e traballo diario.
Expresar a nosa profunda gratitude, apoio incondicional e colaboración diante do falecemento do noso pai…
Papá adaptouse depresa na residencia e a súa nova vida grazas ao apoio, coidados, estímulos, acompañamentos de novos amigos e a dedicación do equipo da residencia.
Sempre nós decía que estaba moi a gusto nesta residencia.
Desexamos manifestar agradecemento a todo o persoal do centro, tanto o sanitario coma o de rehabilitación, limpeza e administrativo; prestaron un servizo profesional esmerado, con delicadeza aínda en situacións difíciles tanto para os maiores coma para o persoal traballador da residencia.”
Esta carta ben a reforzar a miña idea de que en Domus Vi San Lázaro, se tes a cabeza clara, non se vive mal. O problema son os cartos que hai que aboar para poder levar esta vida no Centro. As familias con cartos poden pagar estas estancias para os seus seres queridos con tranquilidade, agora ben unha familia proletaria coma a miña non o ten nada doado e o digo por propia experiencia.
O 90% das prazas nas residencias de maiores da Galiza son de xestión privada e aínda así estas prazas non chegan a nada pois temos a taxa máis baixa de residencias para maiores do Estado e o mesmo ocorre cos centros para persoas con algún tipo de discapacidade.
E urxente crear residencias públicas o cen por cen para que así sexa posible que as persoas que o precisen ou o desexen poidan vivir dignamente nelas sin ter que estar pensando como van a poder pagalas coas súas pensións ou que familiar se vai a ter que sacrificar para custear a factura mensual.
