Luísa Villalta

A popular Paula Prado aposta por un modelo lingüístico 'con sentidiño' no acto polas Letras Galegas que organizaron este sábado.

A Coruña acolleu o pleno extraordinario da RAG no Día das Letras.

Luísa Villalta non é patrimonio exclusivo da literatura. Artista única e diferente. A súa proclama da unidade esencial entre a música e a poesía convértena nun referente cara a novas formas de creatividade para toda a cultura galega.

Na véspera do Día das Letras, o Concello de Santiago sumouse á súa celebración coa lectura por parte dos membros da corporación dunha declaración institucional que reafirma o compromiso de todos os grupos políticos a prol do uso do galego na administración municipal e da súa promoción na sociedade. Durante o acto tamén se recoñeceu a figura de Luísa Villalta coa lectura dunha escolma dos seus poemas.

Emilio Cao foi o receptor do Premio Honorífico da 11ª edición dos Premios Martín Códax da Música

A mostra inclúe 26 paneis informativos sobre a autora homenaxeada nas Letras Galegas deste 2024 xunto a poemas, videopoemas, caligramas e ilustracións asinados polo alumnado

Soledad Felloza (Paysandú, Uruguai, 1974), actriz e dramaturga, é a responsábel, xunto coa violinista Irina Gruia, de 'Tres mulleres na escuridade', un espectáculo no que dialogan con Luísa Villalta. O encontro, musical e poético, chega hoxe á Biblioteca Ánxel Casal (Compostela).

A mostra ten un texto orixinal do primeiro poemario de Villalta.

 A alcaldesa de Santiago, Goretti Sanmartín, detallou en rolda de prensa esta e outras iniciativas que terán lugar ao longo da semana das Letras e que inclúen o acto de lectura pública da declaración institucional o 16 de maio, paseos guiados sobre as orixes da lingua ou o recital "Ritos de resistencia".

Mercedes Queixas (A Coruña, 1968) é, xunto con Montse Pena, a coordinadora de 'Un ruído provocado(r). Voces arredor de Luísa Villalta' (Laiovento), unha obra que busca descubrir as arestas da vida e obra da autora. 

A de Luísa Villalta en En concreto foi unha procura lúcida e teimosa, a do segredo da historia colectiva e a do ser íntimo através dunha viaxe aos infernos que é tamén rumbo de fusión da poeta coa Cidade. A imaxe visionaria e a ollada expresionista constitúen claves importantes da singularidade deste libro, unha publicación decisiva no panorama actual da poesía galega.

Cando alguén querido marcha, á sensación de que afundiu no mar un continente, e nós con el, sucede a aparición dun mundo de illotes a emerxer para que os recordos, náufragos, se aferren ás rochas. A nosa escritora era unha certeza de carne e óso, agora memoria e palabra nada máis. Nada menos.