Menos tecido industrial

O Nobel de economía Joseph Stiglitz é critico coa utilización do Produto Interior Bruto (PIB) para medir o nivel de desenvolvemento da economía dos países. Xustifícao en que non inclúe a distribución da riqueza, variábel que tende a amosar unha concentración cada vez maior, sendo un bo exemplo o caso do francés Bernard Arnault, conselleiro delegado do grupo LVMH, cunha fortuna valorada nuns 233.000 millóns de dólares, equivalente á suma da riqueza media de máis de 860.000 galegos. Con ese dato enténdese perfectamente a opinión de Stiglitz e da súa preferencia por indicadores como o ingreso medio per cápita. No caso galego, é máis que seguro que non só teñamos unha deficiente distribución da riqueza, senón tamén un menos que regular crecemento do PIB. Tomando como referencia 2009, ben por ser o ano do inicio da Gran Recesión, ben por ser o inicio da etapa Núñez Feijoo á fronte da Xunta, os resultados son evidentes. Até 2013, último ano da recesión da recesión grazas aos resultado do "Plan Draghi", levado a cabo polo Banco Central Europeo e auspiciado polo seu presidente Mario Draghi, basicamente consistente no programa de compra de activos polo Banco Central Europeo; o PIB galego tivo un comportamento idéntico ao da media estatal. Pola contra, entre 2014 e 2022, que son nove exercicios, en sete deles o PIB galego medrou menos que o español, malia que na Covid-19 os resultados foron mellores no noso caso, pola menor dependencia do turismo no conxunto da economía galega. A etapa de Núñez Feijoo á fronte da Xunta, segundo este indicador, tamén foi negativa para o país. Todo pode ir a peor. É o caso da industria, a que, representando nos últimos anos 15% do PIB galego, a súa porcentaxe sobre o PIB se reduce até un fraco 11%. Nada que ver coas economías como as de Euskadi ou Navarra, que son de 23% e 28,5%, respectivamente. Polo tanto, é unha industria que non chega a metade do peso no total que teñen as comunidades máis desenvolvidas e que esquece a súa tradición industrial e potencialidade, especialmente na vertente atlántica. Non é a crise da Covid-19 a que permite explicar o problemas na industria en Galicia. Nos últimos anos a situación empeorou como consecuencia dos peches ou crises en industrias e sectores como é caso dos estaleiros de Vigo, Alcoa, Alu Ibérica, Endesa, Siemens Gamesa, Navantia, etc. Perda de empresas Pola contra, temos unha administración que nos últimos anos non viu máis alá do turismo xacobeo e que segue sendo o seu primeiro argumento, aínda por diante da macrocelulosa de Palas de Rei, nun modelo produtivo máis exposto ao sector turístico, esquecéndose do pulo do mercado exterior ou das potencialidades do noso sector primario, o que non contribúe a aumentar o ingreso medio per cápita. Na industria téxtil e de confección de roupa de vestir, só existen 95 empresas con emprego igual ou superior a dez traballadores Outro indicador do declive industrial é a perda continua do noso tecido empresarial, que tamén se ve acelerado de 2009 en adiante, coa pasividade dos sucesivos gobernos da Xunta como facilitadores. Reflíctese así a debilidade estrutural da industria galega, co factor agravante do gran peso das microempresas, as que teñen menos de 10 traballadores, no seu tamaño. Así, o INE infórmanos que temos 3.585 empresas menos, pasando dun total de 15.089 empresas rematado o 2008 a 11.504 a fins de 2022, un 24% menos. O dato empeora tendo en conta que nese mandato perdéronse 1.032 empresas de dez ou máis traballadores, pasando no período de 2.746 a só 1.714, un 38% menos. É curioso ver como o partido que, cando menos teoricamente, pasa por ser o principal valedor do empresariado industrial no país, pola contra é o que máis o prexudica. Entrando á análise de actividades industriais, as empresas de maior tamaño concentran os dous terzos do seu número (1.058) na industria alimentaria (396), na fabricación de produtos metálicos (264), na reparación e instalación de maquinaria e equipamento (171), industria da madeira (121) e fabricación doutros produtos minerais non metálicos (106). Estas actividades, alimentos, metal e madeira, conforman o núcleo dos nosos sectores produtivos e son merecentes dunha maior atención pola administración galega. Na outra das principais actividades do noso tecido produtivo, a industria téxtil e a confección de roupa de vestir, só existen 95 empresas con emprego igual ou superior a dez traballadores. Polo que respecta aos incrementos, é salientable o número de empresas da automoción, que grazas a súa presenza nos mercados exteriores, destacan sobre o resto. Concluímos que a falta dunha verdadeira política industrial polos últimos gobernos da Xunta, centrada na terciarización baseada no turismo, trae como consecuencia unha debilidade estrutural da nosa industria, afastándonos daquelas comunidades máis dinámicas e aumenta o emprego non especializado en favor do máis precario e non contribúe ao aumento do ingreso medio dos cidadáns.