Vinte anos de Viaxe por Urticaria

Acabou polo de agora esa experiencia de tocar en directo, esa fantástica maxia que se comparte co público. Agroman tamén novas formas de facer música: desde o balcón, desde as terrazas, desde os teléfonos... Eu só lle pido a John Lennon, que está no ceo, que pase axiña esta situación. Non vos é nada fácil. Tal que nun dominó, foron caendo as datas de festivais e salas que xa tiñamos programadas e pechadas. E todas sabemos que non son simples datas: é, en realidade, o noso pan, a nosa forma de vida. Viaxe por Urticaria | Berrogüetto | 1999 | Do Fol Edicións | Once pezas | 15 euros Ante tal situación, non queda outra que buscar acougo en discos antigos. As novidades musicais non me enchen igual. Achegarse a músicas xa coñecidas pola memoria ofrece sosego. Así o di unha das primeiras leis da musicoterapia do Doutor Benenzon. Pasa o mesmo cando acodes á túa avoa para lle pedir consello, sabes que ese pouso que dá a experiencia reconforta. Pois coas músicas coñecidas e amadas é igual, así que busco como unha tola os discos que me fixeron feliz para escoitalos en tempos de encerro. Algunhas cancións teñen ese poder de traspasar os valos. É o caso deste Viaxe por Urticaria, de Berrogüetto. Nel podo escoitar todo o que foi a miña adolescencia. É un disco que ten vinte anos xa (xa!)e foi unha fresca e profunda renovación da tradición galega, dunha forma exquisita. Dicir Berrogüetto é dicir tamén calidade. Eses arranxos facíannos tolear, aquelas pezas do mestre Anxo Pintos eran unha auténtica revolución entre as que tocábamos a gaita. Non imaxinades como presta darlle ao play e que empece a soar a voz da Guadi Galego de hai 20 anos para levarte lonxe da realidade do coronavirus, iso non ten prezo. Penso na palabra "renovación". Renovar implica, necesariamente, queimar o anterior, romper con todas as costuras e comezar outra vez. Berrogüetto foi quen de facelo e debemos tomar nota. Cada vez hai máis novidades musicais, pero seguramente nunca han soar como aquelas músicas de cabeceira da nosa vida. Voltando ao tema da musicoterapia, hai un exercicio fantástico que seguro podedes facer estes días. Trata sobre crear a túa "historia vital sonora". Cortamos anaquiños daquelas cancións que significaron moito e pegámolas todas xuntiñas formando unha soa peza. O resultado será unha mestura de moitos ritmos, sabores e experiencias. Na miña estaba este disco. Espero que vos preste o xogo e vos emocione.