O que só acontece onde se atopan os corpos

Sinto a necesidade de pedir desculpas, porque hoxe quero traer un grupo que non ten aínda un traballo ou maqueta editado como tal, mais que deu un dos espectáculos con maior pegada aos que tiven a ocasión de asistir antes da chegada da pandemia. Paraíso Canto / En concerto / 2020 Trátase de Paraíso Canto, un dúo formado por Martiño Malleiro e Gabi Reboredo, ambos os dous veciños do rural de Pontevedra con traxectorias musicais diversas, que se unen neste proxecto para, a partir da nosa música de tradición oral, experimentaren con outras culturas do mundo. Os músicos sentan. Desde o silencio ritual do palco, convocan o momento iniciático no que as primeiras notas rachan o silencio cun instrumento indio que se incorpora na produción de maneira excepcionalmente orgánica. Para alén deste, os timbres van rotando entre acordeón, pandeireta, pandeiro ou clarinete, aos que se suma a expresividade honesta dunha voz que dificilmente decepciona. Desde o mínimo, o conxunto esboza o poder que emana da tradición, esa potencia ancestral que nos narra. E o baile tamén emerxe, como a outra metade innegociábel do que constitúe a música de raíz, mesmo cando apunta a ser renegociada coa hibridación doutras culturas ou a innovación harmónica. O que nunha escoita virtual correría o risco de pasar desapercibido, deixaba daquela un fondo pouso, en parte por mor da experiencia e do contexto. É talvez o transo o que pode definir esta música que sabe con toda soltura a nós, a ese atlántico desexo que se estende plácido sobre a calma e nos transporta ás paisaxes internas, que falan do íntimo, porque nos arrastran a el. Do pouco que se pode escoitar deles na rede, volvín en bucle sobre esa marabillosa peza que representa "Ai de min", nunha gravación de videoclip que se nutre da frescura do directo. Se isto daría para pensar nesoutras formas de distribución ou nas mudanzas da industria, o que hoxe pretendería reivindicar é xustamente o valor da música ao vivo. En tempos de virtualización crecente, de aparición de novas fórmulas ou cambios que se antolla veremos vir na exhibición musical nos próximos tempos, que ten de innegociábel o ter-estado-alí? Penso en Paraíso Canto e vexo a resposta: a maxia. Ser quen de penetrar na canción, de perderse no arrolo da melodía e entrar nesa estraña e misteriosa dimensión do sentimento, da arte que move un resorte e esperta iso. Algo. Aquel intanxíbel que non ten nome. Á agarda de que lancen outro material gravado, se cadra volvo tanto a aquel recordo porque me remite a forza do directo, a inmediatez do que só existe nun intre, efémero, e non se reproduce xamais de igual maneira.