Música cósmica

e cadra, hoxe a súa música non é a preferida do público, mais as composicións do recentemente desaparecido Klaus Schulze tiveron -e teñen, aínda que moitos dos seus discípulos non o saiban- unha enorme influencia, que aínda pode rastrexarse en bandas como Emeralds ou nos ruidistas xaponeses. Schulze comezou a súa carreira estudando guitarra clásica e tocando en grupos como Barons ou Psy Free para, ao mesmo tempo, experimentar con órganos, sintetizadores, reverberadores, ecos e sons pregravados. Aquela paixón polo ruído provocoulle algún conflito: malia ser un membro fundador do mítico grupo Tangerine Dream, onde exercía como batería, acabou sendo expulsado polo seu costume de inserir nos concertos, sen avisar previamente, as súas gravacións. Schulze non se inmutou e formou entón o trío experimental Ash Ra Tempel, con Manuel Göttsching e Hartmut Enke, onde a inclinación psicodélica acabou transformándose na bandeira da kosmiche musik alemá, a "Escola de Berlín" do krautrock, na que se daban cita influencias procedentes de compositores como Karlheinz Stockhausen, do minimalismo de Terry Riley e das alongadas improvisacións de bandas como Pink Floyd. Schulze reinventouse varias veces, asinando traballos en solitario, co grupo Go -xunto a artistas como Stomu Yamashita, Steve Winwood, Al Di Meola ou Michael Shrieve- ou baixo o pseudónimo Richard Wahnfried, e no entanto, gravou obras de culto como Timewind (1975), no que usou un secuenciador por vez primeira, Moondawn (1976), Mirage (1977), ou Dune de 1979, inspirado na novela de ciencia ficción de Frank Herbert. O músico berlinés compuña pezas longas e hipnóticas -de vinte ou trinta minutos, aínda que en directo podían duplicar a súa extensión- que acubillaban perfectamente as viaxes lisérxicas da época e que, en consecuencia, foron inmediatamente adoptadas pola contracultura da época e inspiraron a músicos como David Bowie ou Brian Eno. Mais, de novo, Schulze volveu a transformarse, para exercer de solitario industrial da música, producindo caixas de até cincuenta discos compactos que vendía en edicións limitadas. Obras como The Dark Side of the Moog, once volumes de variacións sobre temas de Pink Floyd en clave electrónica, en colaboración con Pete Namlook e Bill Laswell contribuíron a crearlle a fama de xenio singular e excéntrico. A súa fuxida da industria do disco, cando se instalou nun remoto bosque teutón, converteuse en lenda. Os catro discos publicados entre 2008 e 2014 con Lisa Gerrard, a vocalista de Dead Can Dance, gravados en estudio e en distintos concertos, devolvérono durante uns anos á actualidade a música electrónica, mais Schulze xa estaba mergullado nun proceso de concentración creativa que puña a composición por diante de calquera amago de proxección pública. Malia non contar coa visibilidade que tiveron outros contemporáneos como Jean-Michel Jarre, Vangelis ou Giorgio Moroder, a música de Schulze deixou unha pegada indelébel en xéneros que na actualidade forman parte do mainstream: o ambient, a new age ou mesmo o trance non serían hoxe posíbeis sen o seu legado. O seu álbum póstumo, Deus Arrakis, saíra estes días, logo de que o artista asinase co selo alemán SPV, que xa publicou un adianto, "Osiris". Paga a pena revisar a súa obra.