Comandos para dirixir o futuro

E aínda que non debera ser así, o certo é que a cuestión dos videoxogos continúa a ser unha sorte de tabú dentro da cultura galega, un espazo artístico e social do que se fala máis a miúdo con prexuízos que cun coñecemento real e sobre o que é moito máis fácil atopar ecos de lugares comúns que verdadeira información. As mulheres que amavam os videojogos | Antia Seoane e Maite Sanmartín | Através , 2019 | 155 páxinas | 10 euros O libro de Antia Seoane e Maite Sanmartin entra nese territorio polo seu lado máis complexo: abordando directamente as cuestións de xénero, un aspecto da súa polémica global máis candente. E aínda que o fan desde un punto de vista xeral que moi pouco toca a especificidade do contexto galego, non podemos deixar que probabelmente asinan tamén unha das primeiras obras sobre este tema feitas desde a nosa cultura. Que as autoras se recoñezan como xogadoras e que falen con coñecemento do tema súmase o efectivo resumo, tamén en clave divulgativa, dalgunhas das bases do feminismo contemporáneo coas que van efectuar a súa análise. Dous aspectos determinantes que contribúen a potenciar enormemente a validez dun texto que brilla tamén pola forma de evitar todos os puntos comúns relacionados coa cultura dos videoxogos, mesmo aqueles que parecen máis inocentes. O escepticismo ante unha orientación pedagóxica destes, por exemplo, reivindicando o seu papel como unha forma de ocio que, ao igual que outras, transmite tamén a súa propia carga de valores. E é esta unha das reflexións máis importantes que nos trasladan as súas autoras: a existencia dunha corrente principal, dominada por unha industria que se segue dirixindo a un público idealmente formado por varóns heterosexuais, non debera afastarnos dun medio no que temos que librar as nosas propias batallas até conseguir as nosas propias narrativas, a ser posíbel, disruptivas e cunha dinámica diferente. Sen afán de exhaustividade, a obra ofrece tamén propostas alternativas a esas correntes. Un volume que cumpre á perfección co seu obxectivo de crear un discurso crítico pero tamén propositivo, convidando a esquecer prexuízos e explorar novos eidos. Unha preparación necesaria para o futuro dun sector cada vez máis poboado por mulleres, e onde tamén as minorías sociais seguiremos a ter moitas cousas que dicir e moitos imaxinarios que crear e consolidar.