Alegoría e exemplo

A produción de Voadora significaba un reto importante: dende O Mariscal, estreada en 1929, non se estreara unha ópera de gran formato en galego; e ademais, o espectáculo ía ir da man dunha linguaxe innovadora que desafiaba as rutinas e desconfianzas dun público que aínda ve con receo a renovacións musicais e escénicas que transformaron o xénero. A obra parte dunha anécdota real: a actual dedicación á pintura do ex presidente dos EEUU, George Bush, e o seu inopinado éxito cunha serie de retratos de veteranos da guerra de Iraq: unha guerra que el mesmo provocou, apoiándose en acusacións e probas falsas, e da que, agora, pretende "capturar o sentido". A amnesia de Clío. Dirección: Marta Pazos. Compañía: Voadora. 90 minutos O mercado da arte, esa mestura de capitalismo e fetichización da creación, rematou por lexitimar a obra e os retratos convertéronse nun éxito de vendas. A amnesia de Clío contrapón a figura dunha artista cun pasado escuro para interrogarse sobre o discurso artístico e a súa relación co poder que o financia, sobre a banalidade contemporánea que habilita calquera ocorrencia que dea titulares e réditos, e sobre a mirada feminista como un cabalo de Troia que cuestiona e renova as relacións entre a realidade e o relato que a interpreta. Superando todas as precaucións, a ópera de Voadora logra harmonizar todos os elementos creativos: o texto de Epelde, que se expresa a través do alusivo para outorgarlle ao público a potestade de descifrar a parábola oculta na trama; a partitura de Buíde, que trata os achádegos das vangardas do século XX como un elemento máis da tradición occidental e impulsa así o libreto musical e dramaticamente. Tamén a coreografía de Rut Balbís, que converte a danza nunha peza máis do armazón conceptual da obra; e a dirección de Marta Pazos que combina todas as achegas nunha posta en escena atrevida que sintetiza de xeito eficaz ese encontro entre política e arte. A convicción e o esforzo dos creadores consegue abrir camiños expresivos para interpretar a sociedade actual pero, ademais, demostran que dende o recoñecemento do talento propio pódense acometer proxectos perfectamente homologables aos que se desenvolven en calquera outra parte do mundo. Un triunfo que non debería pasar desapercibido e que debería servir de exemplo.