Deseñador suízo na Galiza

Pero Bruno é un suízo atemperado polo clima galego, que asume para ben e para mal: coñecino un día de inverno, cun chover que era arroiar, no que el cruzou Galiza de sur a norte para atoparnos persoalmente; por correo postal Bruno xa se presentara enviándome unha das súas litografías de arte concreta, que serven de espléndidas nadaliñas para os seus amigos. Pero é o sol de Hío o que Bruno procura na Galiza, onde hai case trinta anos alugou casa e terras para cultivar viñas nun chan areoso ─deste ano non pasa, Bruno, hei de ir catar ese viño. Eu nada sabía daquela, pero a principios dos noventa foi este suízo-galaico o artífice de presentar en Zürich unha exposición do deseño galego, organizada pola Xunta da Galiza, na que eu participei. Concelleiro na súa cidade polo Partido Socialista Suízo, Bruno conseguiu que por aquela sala municipal de exposicións desfilaran boa parte dos galaico-suízos residentes naquel país, chamados polo orgullo patrio de que unha institución helvética dedicara unha mostra a "algo" galego, mesmo que ese "algo" fose o deseño, nunha cultura aínda naquela altura izada de "meigas e trasgos". Debémoslle esta rara proeza ao concelleiro Bruno Kammerer, unha das moitas nos seus 18 anos de mandato municipal en Cultura ou Urbanismo. Porén, se falamos da súa actividade profesional, cómpre saber que no seu atelier zuriqués Bruno dispón de dúas mesas de traballo: unha é un moble "funcional" de concepción moderna, outra é un venerábel escritorio de ebanistería do século XIX. O deseñador alterna entre as mesas a realización dos seus traballos. Cando o asunto é de tipo corrente, a mesa elixida é a moderna; pero cando o tema é de carácter social ou político, Bruno elixe o escritorio antigo. Continúa así a tradición do seu pai, Jean Kammerer, xastre, que só usaba este escritorio cando redactaba os seus artigos para as publicacións do Partido Comunista Suízo. Cando era novo, Jean recibira a encomenda política de buscar aloxamento en Zürich para o exiliado ruso Lenin e a súa esposa, cousa que logrou nun apartamento dun tío seu, que puxo o escritorio á disposición do revolucionario. Lenin retornou a Rusia en 1917 e Jean acabou herdando aquel escritorio. Esta é a mesa que utilizou Bruno, poño por caso, no deseño da placa que conmemora os 800 suízos nas Brigadas Internacionais durante a Guerra Civil española. Tres cadrados, tomados do rexo vocabulario bauhausiano, mostran na placa as tres cores da bandeira da República Española. E velaí tamén outros cadrados, desta vez deseñados sobre a súa mesa "funcional": son os que sinalan os tipos de viños que elabora Luís A. Rodríguez Vázquez na súa adega do Ribeiro. Quen nos ía dicir que o mítico A Torna dos Pasás leva unha etiqueta deseñada na Suíza con tipografías Gill Sans e inglesa, coa que Bruno quere dar un ar de Grand cru, que este viño ben merece.