“Confesar que se leu a miña novela é xa pecadento para a crítica”
Ten tres teses doutorais e é profesor na Universidade da Coruña. Xulio Pardo de Neyra é tamén autor de Intensa e quente é a túa humidade azul (Positivas), a que se presentou como primeira novela pornográfica en galego.
Que o rigoroso ensaísta e investigador escriba sobre sexo na súa faceta literaria non é nada singular . “O asunto de foder non ten nada a ver coa vida normal”, anota.
-A Universidade, o seu ámbito de traballo, non parece un lugar propicio para a pornografía? Como foi recibido o seu libro?
A Universidade non é moi propicia nin á creación, nin mesmo á investigación nin moito menos a unha creación literaria subversiva como é a pornografía. A recepción? De compañeiros e compañeiras nada sei, maiormente nin se enteirarían. A verdade é que non percibo ningún tipo de interese nin intercambio, nin mesmo de lecturas. Nunha das presentacións achegouse un compañeiro, máis nada. No alumnado a recepción foi boa. Dou aulas en segundo curso e notei que unha parte mesmo ficou abraiada porque talvez con esa idade pensen que os maiores non sabemos nada de sexo. É a mesma sensación que imaxinar os nosos pais e as nosas nais e non se nos ocorre pensar que puideran facer certas cousas.
-Cos seus fillos aconteceu igual que co alumnado?
Os maiores teñen 20 e 21 anos e son xente aberta. Un chámase coma min e estuda Químicas e moitos amigos pensaron que era el o autor. Sei que no seu círculo de amigos, gustou. O tema é atractivo, todo o mundo sabe que se fai pero nunca se fala diso. É curioso porque todos comemos e facemos apoloxía da comida e hai programas, libros.... suponse tamén que todos fodemos e diso non se fala. Como me dicía un editor de Lugo, o problema é que non todos fodemos. Nun blogue, unha persoa que loou o meu currículum dicía que ía escandalizar Lugo. Non é a miña intención escandalizar. Nacín e morrerei libre. Non lle debo nada a ninguén e iso é moi raro dicilo cando se está na Universidade. Sempre fago aquilo no que creo. Dicía a miña muller que falar desta novela é moi complicado porque comete dous pecados, un é falar de pornografía e outro, deixando a parte o feito de que non siga a norma da RAG, é que retrata escenas de amor e sexo non convencional. Para calquera crítico ou crítica, o feito de confesar ter lido a novela é algo pecadento. Só houbo unha muller que foi Pilar Ponte que ponderou todo isto, a elección da opción lingüística, a temática pornográfica e a subtemática de sexo non convencional.
-Un home maior, unha muller nova, unha relación de dominación... por que insiste na súa condición de “non convencional”?
Nunha presentación preguntáronme por que non ao contrario e contestei que porque me deu a gana. Se tivera tetas, sería unha señora. A temática das “lolitas” ten unha certa traxectoria literaria e esta novela naceu así. O sexo convencional oriéntase á cópula, é metela e xa está. Non hai nada máis androcéntrico nin machista. O que se recolle na novela non é o que adoita facer a maior parte da xente. Do que se trata é de pasalo ben na cama. O asunto de foder non ten nada a ver coa vida normal. No mundo do xornalismo temos o caso de Pedro J. Ramínez, un home duro, de éxito, que lle pagaba a putas para que lle mexasen. Podo ser unha persoa normal e gustar ser un home que precisa ser feminizado para excitarse sexualmente. Esta novela retrata iso. No fondo é unha historia de amor na que pasan moitas cousas, é unha historia que nace e se desenvolve polo carreriro da excitación sexual. Os protagonistas son persoas que utilizan xoguetes sexuais, que teñen conciencia de utilizar todo o corpo e prepara os encontros sexuais con grande minuciosidade. O momento de correrse é, en especial nos homes, unha cousa breve e estes son encontros sexuais de horas. É un xogo sexual, trátase de someter á muller na cama porque a ela lle gusta sentirse sometida. Este tipo de xogos baséase nun cerimonial un pouco tradicional no sentido de que o home ocupa o papel moi masculino e a muller goza con iso, poñendo atributos estéticos como roupa vistosa e zapatos de tacón, todo orientado para gozar do sexo.
-Sabía que, con eses elementos, arriscábase a recibir críticas de machismo como aconteceu.
Só foron dúas persoas que fixeron críticas nese sentido, apelando ás feministas. É como se ao relato “Troski” de Xabier P. DoCampo no que unha parella fode e se mete un can no medio, se lles dá por dicir que saian as protectoras de animais na súa contra. Só recibín críticas de dúas persoas e foi por vendetas persoais. En todas as presentacións que fixen apreciei que quen máis celebrou o libro foron as mulleres. Isto é perigosísimo porque se sumamos o éxito de triloxías como 50 sombras de Grey podemos preguntarnos que está a pasar. Será que os homes non sabemos foder? O outro día un rapaz de vinte nos dicíame que lle gustaba esta literatura porque o excitaba. É curios que mozos que teñen internet e todo o ao seu dispor digan que lle pon un libro.
-O audiovisual primeiro e internet despois desprazaron esa “utilidade” da literatura pornográfica?
Certamente que á velocidade dun clip podas ter ao teu dispor todo tipo de pornografía é unha competencia ben grande. Os homes somos os maiores consumidores de pornografía na rede. Chegar á excitación cun libro dá moito máis traballo. O escritor Francisco Castro cando saíran 50 sombras de Grey criticaba iso nun artigo que titulaba “LE o meu libro e córrete”. Por iso tamén eu dixen que me gustaría que a xente se correse lendo o meu libro.
-Á literatura pornográfica tense considerado un subxénero, esa competencia do audiovisual fai que precise saír dese espazo?
Tanto Pilar Ponte como Ramón Nicolás dixeron que a miña está á altura das grandes novelas pornográficas europeas. Na Galiza vivimos nunha sociedade moi atrasada mais tampouco no Estado español existe. Os franceses e francesas, que son pais e nais do sentimento pornográfico, non recoñeceron ate os anos noventa a literatura pornográfica en castelán. Na Franza temos cumios na literatura pornográfica e relacións de dominación-sumisión na cama. Aquí falamos de arte, dunha obra literaria. Levo máis de vinte anos dedicándome á crítica literaria e orienteime cara o ensaio, á reflexión e crítica. Que me meta agora na creación tamén causa vexigas. Gosto da pornografía, de todo tipo, e hai de calidade. Acredito. Na novela hai unha chiscadela á pornografía francesa e tamén á literatura. O protagonista é un home con moita formación literaria e a rapaza estuda unha sorte de filoloxía.
-Como se dá ese paso? Ten tres teses de doutoramento, o traballo máis académico, como se pasa de sesudo investigador a creador de sexo?
A primeira é sobre Correa Calderón, pai do verdadeiro nacionalismo galego, pero a de Historia foi sobre o mito do cabaleiro e a terceira sobre a muller acuática nas literaturas europ
´
-A novela presentouse como a primeira pornográfica en lingua galega, a literatura galega é en exceso pudorosa?
Moito, moito. Por desgraza somos herdeiros da literatura española. A literatura picante, os contos de Samaniego, por exemplo é moito, mais pouco explícito. A min gústame algo máis claro. Na Galiza somos moi tradicionalistas. O conto é que eu fago todo isto mais non se pode saber. Canto menos se saiba mellor.
-Por iso coida que a súa literatura é subversiva?
O sexo é moi normal, é unha actividade sen a que non podemos pasar os seres humanos. Unha pulsión. Igual que precisamos comer precisamos foder. A novela é subversiva porque atenta contra o establecido. Lacan e Deleuze falan de sexo como algo positivo mais sempre entre catro paredes, na intimidade. É subversivo porque moita xente non está preparada para afrontar isto como algo normal. Se falamos dun asasino non pasa nada mais se falamos de alguén que fode é unha subversión. Levar esa parcela de foder a unha obra literaria, facer dela arte, é moi complicado. A pornografía foi sempre considerada como algo soez, etimoloxicamente está por baixo das feces, nin merda é, cando non hai nada máis sublime que narrar o que facemos.
-E topou a lingua preparada para a pornografía?
Temos unha riqueza léxica que non existe en castelán. Hai moitas palabras para chamar á pirola e á cona. A xente fala de polla e follar cando temos verbas preciosas e esas dúas son castelanismos. Por iso dicía eu cando saíu a novela que me gustaría que contribuíse a que se fodese máis en galego.