O relato de verán: 'A cámara estéril' (II), por Xosé de Cea

Apenas hai cincocentos metros entre a nosa bufarda e a casa consistorial. Suficientes para rememorar esa lea de sucesos que se mestura cunha sensación de alerta e repugnancia cada vez que debo traspasar a portada nobre do edificio, transgredir brasóns e bandeiras erixidos en marcos dun couto prohibido. Non é que visualice escenas concretas como cando a directora da radio municipal me informou de que xa non volverían facilitarme os comunicados de prensa, ou cando os seareiros do partido gobernante me increparon igual que hooligans nunha liorta. Máis ben é o bandullo a centrifugar medos e feridas máis alá de imaxes e verbas, unha embrolla a dar voltas sobre si mesma ciscando por toda a miña conciencia un cuspe abafadizo, paralizante. Ese remexido ten agora mesmo un peso literal no meu estómago que, trala enchedela do almorzo, se traduce nun principio de náusea. Así e todo, as miñas pernas camiñan cunha cega determinación, alleas a ese lastre; tamén á displicencia dos funcionarios e das funcionarias ao meu paso, dende o bedel á secretaria, do interventor ao persoal de administración. Sento na última ringleira, unha vez máis só, atrincheirado tras varias reas de butacas baleiras. Os que gobernan non disimulan as súas olladas cara a min ao tempo que murmuran. Devólvolles a indiscreción sacando a miña cámara fotográfica. Tiro de zoom para non ter que achegarme a eles. Un par de disparos e a agardar. Xa sei que asuntos van tratar porque os concelleiros da oposición me pasaron a orde do día e os documentos a debater. Tamén sei que votará cadaquén, pero debo agardar a que o expresen en voz alta e se recolla en acta. Dalgunha maneira, eu tamén contribúo, como a oposición, a esta entroidada onde un fato de corruptos se disfrazan de demócratas por uns intres. Unha vez se inicia a sesión, acontece o de case sempre: Son o único asistente ao pleno. A ninguén lle interesa a política se non é para sacar tallada. Cando menos, nesta vila. Dalgunha maneira, eu tamén contribúo a esta entroidada onde un fato de corruptos se disfrazan de demócratas A vibración do teléfono na mochila rescátame por uns segundos dunha representación teatral en que cadaquén interpreta o seu papel diante miña. É Álex, unha das tres persoas ás que lles contestaría a chamada no medio dunha sesión plenaria, ademais de Xandra, a miña xefa de redacción e, por suposto, Laura. —Tes que vir, Fran. Avisáronnos dun accidente grave e precisan o equipo de excarceración. Outra vez nas curvas de Castrouto. Non chegamos aínda, pero debeu ser gordo de carallo. Xa pasaron dúas ambulancias. Álex é un antigo compañeiro de instituto. Non é que tivésemos moito trato daquela, pero compartimos a camaradería xeracional e, de cando en vez, cando coincidimos nos pubs, invítoo a unha rolda e gorentamos os lugares comúns nos que gustan recuncar dous vellos nostálxicos. Tamén traballa como voluntario en Protección Civil. —Moitas grazas, meu. Saio para alá. Vémonos! Cando fixen a carreira de Xornalismo, soñaba con ser correspondente de guerra, viaxar a soldo por países exóticos, arriscar a miña vida en conflitos armados para conseguir imaxes e novas que desen a volta ao mundo, deixar constancia do vivido en libros e reportaxes inesquecibles para ser agasallado coma un heroe ao meu regreso da acción e da aventura. Coma Kapuściński, vaia. Pero, neste prosaísmo rural onde me movo, o máis preto que podes estar da acción e da aventura é cando cobres un accidente de tráfico. Cun pouco de sorte, entre todo o trafego dos servizos sanitarios e de emerxencias, onde o único de armado que ten o conflito son as pistolas da Garda Civil de Tráfico, podes atopar sangue sobre o asfalto, cristais rotos, cadáveres. E se hai cadáveres, hai portada. Un dos poucos axiomas polo que se rexe a miña profesión. Tamén un dos poucos estímulos que che incitan a seguir traballando por un soldo miserable: que a fotografía que fixeches ocupe o centro da portada por un día, que asolague xunto co titular as cinco columnas da plana, que se fale en bares e comercios daquilo que ti fuches o primeiro en contar, que os informativos radiofónicos e televisivos inclúan a túa exclusiva na grella, sen outra empatía que a túa cun orgullo patético e van. [Continúa na quinta feira]