Grande historia de amor disfrazada de folletín

A historia céntrase en Alice, unha escritora solitaria que vive nunha pequena vila na costa sueste de Inglaterra onde é considerada pouco menos que unha bruxa. Á procura de Summerland / Jessica Swale / Reino Unido / 2020 / 100 minutos / Un día recibe a notificación de que vai aloxar un neno de Londres dentro do programa de evacuación das crianzas de zonas de bombardeo. Alice rexeita de plano o rapaz, pero deberá quedar con el unha semana até que o Goberno atope outra familia. Durante ese intervalo, Alice forxará unha inesperada relación de amizade con el e irá recuperando sentimentos do pasado que cría perdidos. Sobriedade e flegma británicas, un reparto equilibrado e unha historia feminista que, entre outras cousas, denuncia que "só polo feito de ser muller xa se é culpábel de algo". Como detalle, unhas pequenas chiscadelas que Swale dedica (consciente ou inconscientemente) a Hayao Miyazaki, con ese cativo de pai piloto de avión e eses "castelos no ceo" que desvelan que existe Summerland, o paraíso dos pagáns. A historia semella o típico folletín británico durante os dous primeiros terzos nos que se van tecendo fíos imperceptíbeis entre as personaxes que acabarán tendo a súa explicación no desenlace. O tramposo guión de Jessica Swale xoga primeiro a ser comedia rural con muller inadaptada de recio corazón que se vai abrandando grazas ao neno curioso e riseiro que lle encomendan, pero a través de flash-backs vaise desentrañando o misterio do mal carácter de Alice. Un amor imposíbel do pasado atorméntaa noite e día. E non un amor calquera: un amor con outra muller. O grande acerto de Swale radica precisamente en contar unha historia de amor entre mulleres como se dun filme clásico de amor hetero se tratase, sen obviar a problemática de amar a outra persoa do mesmo sexo nos anos 40, claro... Pero a realización é de cinema clásico. Non hai espaventos. Non hai controversias. Non hai elaboradas escenas de sexo. De feito, por momentos, semella todo un pouco falso, mais a veracidade das miradas e o gran traballo de dirección de reparto fan que o filme funcione. Unha maneira moi intelixente de normalizar, dentro do cinema, unha relación que aínda precisa ser normalizada en moitos ámbitos.