Un berro dadaísta en memoria de Laxeiro

Por mor do vixésimo quinto cabodano do pintor Laxeiro, a fundación que leva o seu nome ofrece na súa sede de Vigo unha mostra do Colectivo NEG (Nova Escultura Galega) conformada por unha instalación en que o son ten especial importancia, como creador do ambiente e como centro do discurso. A peza parte dun texto do propio Laxeiro intitulado Recordoleterlorintorel, escrito en que o artista parodiaba o seu propio currículo artístico por medio de palabras inventadas, como crítica ao sistema da arte, que para el estaba configurado como unha realidade allea de vez a calquera actividade creativa. O texto foi pronunciado por Laxeiro na Galería Torques en Santiago de Compostela, con motivo da inauguración dunha exposición do artista de Lalín en 1978. Recordoleterlorintorel / Artistas: NEG (Nova Escultura Galega) / Comisariado: Javier Pérez Buján / Instalación / Fundación Laxeiro, Vigo / Até o 19 de setembro O colectivo NEG, formado por Misha Bies Golas (Lalín, 1977), Alejandra Pombo Su (Santiago de Compostela, 1979), Jorge Varela (Allariz, 1971) e Diego Vites (O Grove, 1986), desenvolve esta idea nunha peza, alén da súa conformación plástica, ten moitos ecos das prácticas sonoras da tradición da modernidade. Estes procesos iniciados no ámbito das vangardas históricas seguen o ter, como demostra esta instalación, desenvolvemento na actualidade. De feito, contemplando e ouvindo Recordoleterlorintorel veñen á mente obras como as do futurista Luigi Russolo, os poemas fonéticos do dadaísta alemán Raoul Hausmann (1919) ou a Ursonate (1922-33) do tamén xermano Kurt Schwitters. Nesta liña o colectivo NEG crea unha pasaxe inharmónica que dialoga co Laxeiro máis irreverente, de feito o título Recordoleterlorintorel fai referencia ao currículo que ideou Laxeiro para a citada mostra na Galería Torques de Santiago de Compostela do ano 1978, no cal, con palabras inventadas, facía unha crítica sarcástica á configuración do sistema da arte. O Colectivo NEG bota man desta acción de Laxeiro para apelar, segundo teñen manifestado, á falta de sintonía, que con frecuencia se dá, entre o mundo da creación artística e o sistema en que esta se insire. Tendo como fío condutor as circunstancias e realidades problemáticas que se producen na interacción entre as artistas e o sistema da arte, as reflexións do colectivo están centradas no absurdo das accións ligadas ao contexto artístico, que ao seren elaboradas nun espazo concreto, permiten un achegamento crítico á situación do individuo no espazo social e aos límites da nosa liberdade persoal.