Interiores urbanos

A necesidade de protección fai que mesmo na cidade que representa o exterior, procuremos "as pegadas dunha cabana de calor primordial, intimidade e interioridade". Esta necesidade é evidente nos nosos primeiros anos na rúa sen casa propia. Antes da aparición do teléfono, o vital sucedía na rúa, ao saír da casa. Neses anos exploramos sos ou en compaña os lugares que fagan a nosa casa na rúa, os nosos interiores no exterior, maneiras de estar na rúa coma na casa. Sitios onde non sentirse vixiados e con certa privacidade, para os morreos, os petas ou o botellón, por exemplo. Até algo tan estúpido como pelexar precisa localizar un escenario. Cos anos, vaise perdendo esta necesidade, é dicir, "perdemos a cabana e gañamos a cidade"? Reunindo estes espazos, podemos trazar unha cartografía sentimental que partillamos con contadas persoas. Son espazos memorábeis, ocultos a turistas e ao sobrecontrol municipal. Esta cidade íntima compóñena lugares aos que sabemos que voltaremos e non só polos que pasamos para saber perderse sen ser vistos. A escuridade diúrna destes recunchos frecuentados, está no extremo oposto ao "vostede sente aquí" do banco municipal e se se atopa na excitante procura do: "e vostedes que fan aí?". Estes recantos constitúen o pánico das comunidades de veciños e promotoras con falla de xenerosidade ou da escasa imaxinación das Administracións. Mais son os lugares de silencio tenso para o mal necesario onde dicir as nosas verdades e confesións; e onde estimular as nosas paixóns. Algúns deles cadran coas sobrevaloradas primeiras veces onde poñer a proba a sexualidade ou as drogas. De noite este mapa transfórmase ca presenza das luminarias que potencian uns usos e imposibilitan outros. En qué tipo de espazos e onde sucede todo isto?. Chega ás veces co espazo debaixo dunha mesa. Outras veces é suficiente ter as costas protexidas por un muro, mellor a cuberto. Danse no interior urbano: nos centros ou galerías comerciais, as escaleiras aparentemente inútiles, todos os cinemas, algúns soportais, certas esquinas, algúns recunchos nos parques, calquera praia, etc. Normalmente nos intersticios entre infraestruturas ferroviarias, portuarias ou estradas; polígonos e aparcamentos, parcelas e obras en proceso ou nos bordos urbanos: descampados, vagóns, camións abandonados, etc. E sempre, paradoxalmente, onde non chega o mantemento municipal, lonxe de calquera forma de control: videovixilancias, gardas ou porteiros. Son espazos escollidos segundo o grao de intimidade desexado. A súa apropiación pode ir máis aló, baixar un mantel ou agochar unhas cadeiras é algo máis profundo e valente do que pensamos. No fondo o que está en xogo nestes sitios como no resto da cidade, é a fundamental diferenza entre o pensar a rúa en común como "o que é de todos" fronte ao egoísmo da rúa como "o que non é de ninguén". Estes lugares que oficialmente non serven para nada coinciden con esta conquistada cidade interior que aínda que xa non frecuentemos, todos levamos posta.