As grandes rúas

As principais, son o resultado do bo trazado da estrada de saída e entrada extramuros e que no século pasado, transfórmanse en abrigadas rúas coa edificación progresiva dos laterais. En sobe e baixa como o terreo, unhas conforman enfiladas perspectivas como Urzaiz en Vigo ou a avenida da Coruña en Lugo e outras, leves serpenteos como Juan Flórez na Coruña ou o Progreso en Ourense. Rúa e edificios forman un todo, como se fose o centro dun grande edificio descuberto que dá servizo 24 horas a todo o que pasa detrás das súas paredes. Atravesan e estruturan barrios propiciando o transvasamento da centralidade histórica a outras partes da cidade. A sección media delas é duns 20 metros de ancho por 20 de alto aos lados (baixo e 5 plantas) -en ideal proporción un a un-, reforzada polos esforzos das corporacións que cos seus sucesivos plans tentan impor unha monótona homoxeneidade como se dunha operación instantánea se tratase. Non é así. Un longo proceso e enfrontados intereses converten cada tramo en diferente ao anterior e máis animado canto maiores sexan as diferenzas en alturas, recuamentos, soares baleiros e cruces ou diversos, os edificios públicos ou de resistentes veciños orixinarios. A rúa é un invento tan potente que atura calquera modificación e está constituída, paradoxalmente, pola suma de edificacións máis ou menos prescindíbeis ou superfluas. A súa importancia e cantidades: polas avenidas nomeadas, duns 2 quilómetros de longo -media hora camiñando-, circulan a diario uns 20.000 vehículos e 15.000 peóns saen e entran duns 500 portais e 500 locais comerciais. Nas plantas superiores unhas 5.000 estancias asoman á avenida e viven unhas 20.000 persoas. As avenidas "nútrense do que as altera" e ademais do escaparate continuo ou os portais que vemos, lense mil carteis, ademais de pintadas, que nos interpelan e van contando os cambios dunha veciñanza con rendas e cores cada vez máis diversas. Onde antes dicía Niza ou New York, agora lemos Wok ou Istanbul. Acicalados, saímos á conquista da avenida coa nosa mellor cara. Ver xente atrae máis xente e provoca unha gran seguridade. Nelas, atopamos de todo e a todos, mesmo sen buscalo. Como aumentar a súa complexidade? Posto que o que vemos hoxe é unha mínima parte do potencial que debemos explorar estudando movementos e velocidades, actividades e horarios, plantacións estratéxicas ou áreas de estancia. Ou onde dar cabida a novos equipamentos reversíbeis ou cesións de uso temporal. Canta cidade caberá nunha soa rúa? Unha nova orde que fomente o inesperado como esencia da vida urbana, fai pensar nunha confluencia de actividades coma a da súa orixe. A velocidade obriga a separar fluxos e é a lentitude a que os fai amábeis e compatíbeis. Vivir na cidade é só un primeiro paso para ao fin e intensamente vivir a cidade. Da supervivencia ao goce. A volta ao campo con rutinas urbanas é pura impostura. A ciencia ten demostrado que a auténtica "calidade de vida" está e estará aquí, na nosa gran casa, a cidade.